Kin Mazière

Ik heb een paar vrienden in een Email een kijkje gegund in mijn nogal geschokte bewustzijn. Meer dan vorige keren werd ik in Kinshasa geconfronteerd met de gewelddadigheid van de samenleving daar. Het is lastig je daar een beeld van te vormen op afstand. Bij geweld denk je aan oorlogshandelingen en verkrachtingen, en dat is toch meer in Oost Congo en niet in Kinshasa.
Ik ga 1 voorval beschrijven uit de reeks die elke dag door mij werd gezien.

Als ik de winkel uitloop met L, blijft hij even staan kijken bij een woordenwisseling. Alle andere voorbijgangers lopen door, maar L. observeert even voor hij na een minuut of twee achter het stuur kruipt.
"Wat was er?"vraag ik hem.
"O, de parkeerwacht had die vent gevraagd om in het vervolg de auto anders neer te zetten, om de doorgang niet te blokkeren. Dat leverde hem die dreigende taal op. Dat hij die man zou laten oppakken en naar Kin Mazière brengen om hem daar een poepie te laten ruiken."
Nauwelijks is L. uitgesproken of de man in het roze overhemd begint tegen hem te tieren.
"Chauffeur, hoe heb je het lef om zo kritisch te kijken en dan ook nog aan mevrouw uit te leggen wat er aan de hand was!!"
Woedend struikelt de roze man over zijn woorden.
"Laat ik je niet nog eens tegenkomen ergens, scheer je weg, anders zorg ik nu meteen ervoor dat je opgepakt wordt en naar Kin Mazière gebracht! Dat zal je leren!"
L. zegt niets. Trekt alleen zijn sfinxgezicht. Met mij aan boord wil hij geen rel.
En ineens stuift de roze man weg.
Beter laat dan nooit. Heeft hij in de gaten gekregen wie L. is? Waarschijnlijk wel.
Hoe? Ja, ga dat maar eens uitleggen, hoe dat werkt......

Het schokkende voor mij is dat Jan en Alleman die een of andere positie heeft in deze rechteloosheid inderdaad zomaar mensen kan laten oppakken en deponeren in dat hol van marteling en mishandeling dat Kin Mazière heet. De naam alleen al vervult de mensen met grote vrees.
Meer dan eens kan je beraad meemaken over iemand die eens mores moet leren. Dan gaat het erom wie hem zal laten arresteren en opsluiten in een vreselijke plaats. De man van een goede bekende van me zit zo al maanden vast, om een afrekening. Van dag tot dag hoor ik van haar de mislukte pogingen om recht gedaan te krijgen. Zeker, we kennen ook in Nederland de verruwing en mensen die om niets enorme stampij maken, op de vuist gaan of iemand neersteken, maar wat het zo aangrijpend maakt voor me is dat in Congo het recht geldt van degene die een positie heeft in de veiligheidsdiensten of in de entourage van het staatshoofd. En die diensten gaan ongestraft en zonder enige verantwoordingsplicht hun gang, vaak niet eens om politieke tegenstanders van het bewind dwars te zitten, maar om ordinaire kwesties zoals deze parkeerruzie.
Je bent dus echt je leven niet veilig.

Multitasking?

Alweer zondag. En wat voor een zondag: we zijn bijna ingesneeuwd hier.

Als ik voor mezelf een omelet met garnalen maak, moet ik denken aan die andere maaltijd, twee weken geleden nog maar, in Congo, en ook halverwege de dag. "Ik moet even een half uurtje naar de Baptistenkerk van de burgemeester van Masina, daar heb ik een uitnodiging voor; gaat u mee?" zei mijn gastheer. Het werd wel wat later....Juist was de collecte begonnen en die duurde ruim een uur. Daarna gingen we met mevrouw de dominee/burgemeester mee naar de pastorie, en diende ze voor ons, nog twee gasten, haar man en haarzelf een uitgebreide maaltijd op. De associatie komt doordat ik bij haar gebakken rupsen at, en die beestjes op je bord lijken wat op elkaar. De rupsen zijn echter wel dikker en zwarter dan de garnalen. En veel lekkerder.

Hoe kan iemand als zij zoveel verschillende taken vervullen en zo rustig blijven???
Maar vrijwel iedereen die ik leer kennen blijkt een baantjesverzamelaar. Cumulard heet dat, wat doet denken aan cumuluswolken. Neem dominee K. Die is overigens wel in heel wat minder goede doen dan mevrouw burgemeester.

Een paar dagen eerder had ik van 8 uur tot 8 uur 30 een bespreking in zijn kantoortje – "Veel van de dominees zijn zo arm, ze zijn als de bedelaars die u op straat ziet". Ds K. werkt zelf in de hoteltuin om zijn kinderen te eten te kunnen geven. Hij is sinds 6 maanden “aalmoezenier” met als opdracht de dominees in de presbyteriaanse kerken spiritueel bijstaan, en hun weduwen en kinderen zo mogelijk een beetje materieel bijstaan. Hij wil me graag te eten nodigen. Niet bij hem thuis, want hij wil het me niet aandoen daarheen te moeten gaan met al die erosies in Ngaliema, maar bij een van de diakenen thuis, in Bandal. Zijn vrouw zal dan koken, en of ik kan zeggen met hoeveel mensen ik dan kom.
Zo gebeurde het.
Twee brieven krijg ik mee en de opdracht na te denken waarom God ons bij elkaar heeft gebracht.



Zaterdagmorgen 7 uur – Door de lamellen van de badkamer zie ik hoe ds K. probeert zijn kantoortje te openen, met een dik dossier onder zijn arm geklemd. Hij roept een vriendelijke opmerking naar me. Even later heeft hij zich omgekleed om rommel te gaan opharken in de tuin. Om 11 uur moet hij weg: bij een concert van vrouwenkoren zal hij de meditatie verzorgen.

Kerst - Joyeux Noël

Sven, mijn buurjongen, heeft 6 vragen voor me. Over Kerst in de Congo. Hoe is het landschap er dan, hoe is de temperatuur, hoeveel regen valt er gemiddeld, gaan de mensen ook naar de kerk, wat eten ze?
De vragen staan op een gedrukt papier in een plastic mapje waar nog meer papieren van school in zitten.
"Ik kon op internet niets anders vinden dan dat het ongeveer 33 graden is en dat ze kip eten."
"Schrijf maar op in telegramstijl, dan kan je het later uitwerken", zeg ik pedagogisch.
Ik begin met een antwoord, maar hij moet eerst weer even weg. "Mijn laptop halen."
Even later installeert hij zich bij een stopcontact en opent zijn apparaat.
Na een tijdje zegt hij tobberig: "Hij doet het niet."
"Ach, neem toch een papier met een pen, hier, ga hier maar op schrijven."

Als hij weer weg is met zijn 6 antwoorden, bedenk ik dat ik hem de foto had kunnen laten zien van de Kerstman in La Tulipe, de school die we steunen in Mikondo.
Juf Mado had me die laten zien vorige week, en ik mocht hem wel houden.
Ze bedenkt altijd zulke leuke dingen voor de kinderen.
"Waar komen de kadootjes vandaan?", vroeg ik haar.
"Ik had de ouders gevraagd vooraf een kadootje te brengen voor hun eigen kind."
Het was zo'n succes, dat ze dit jaar een kerstmannenpak laat maken dat ze jaar op jaar kunnen gebruiken. Deze was gehuurd en niet zo mooi.

Jurken en uniformen

Ze zijn allemaal gewassen en voor een deel al gestreken nu, de katoentjes die ik in Kinshasa heb gedragen. En dat werkje kon ik zelf! Ik heb mijn autonomie terug sinds ik Congo verliet. Ik scharrel lekker rond met wat huishoudelijke werkjes. In Kinshasa mocht ik daar niets aan doen, omdat die de taak van anderen in huis waren daar.
De strijk ging er als volgt: Junior vroeg of ik wat te wassen en/of strijken had. Ja, dat had ik. Hij vouwde de katoenen jurken op die ik hem gaf en stopte ze in zijn rugzak. Met verende tred vertrok hij naar om de hoek van de straat. Daar stonden op een tafel buiten een vijftal strijkijzers, ten teken dat je daar terecht kon met je gewassen jurk of pak of overhemd om die te strijken.
Helaas stopte Junior na gedane arbeid de jurken op dezelfde manier weer in zijn rugzak om ze naar mij te brengen. Spijtig probeerde ik de ergste kreukels eruit te aaien.
Nu gaan ze allemaal door mijn handen, de koningsblauwe met de goudvissen erop (die droeg ik het liefste), het smalle model in geel met zwart, die Maman Ado voor me maakte ( die heb ik niet gedragen deze keer; het was zo warm en de jurk is zo smal...!)
Ik houd het meest van die wijde modellen, zeg maar hobbezakken. Die zijn lekker luchtig. Bibiche had drie nieuwe gemaakt voor me. Die moest ik toch allemaal een keer aan, en dus ook die ene rood/blauwe. Ik kan niet eens zelf de rits op mijn rug dicht krijgen, zo nauwsluitend is dat model. Nou, dat was een succes! Wie ik ook tegenkwam, "die jurk staat je zo ontzettend goed, Mieke!"
Tja, dat zijn andere maatstaven dus. Nou goed, dan draag ik hem nog een keertje, want het is ook leuk als je zoveel complimenten krijgt.


Maar mijn schoenen....o, daar geneer ik me heel erg voor. Alle dames daar lopen op hooggehakte elegante slippertjes te wiebelen en ik...met mijn maat zeilboot....brrr. De goede Serge K. zat een keer tegenover me in de salon, roemde mijn outfit en vervolgde met een commentaar op mijn schoeisel: "dat zijn nog eens duurzame schoenen! Echte missionarissenschoenen", zei hij in volle ernst!
"Nou, zo kan ie wel weer", dacht ik, "laten we alsjeblieft over iets anders praten".
Bibiche heeft ook nog het uniform voor me gemaakt dat ik die zaterdag nodig had voor de begraafplaats. De weduwe met wie we erheen gingen en Maman G. en ik: alle drie van hetzelfde katoentje een jurk aan. Dat heet "in uniform". Het wordt ook gedaan bij een trouwerij, voor de vrouwelijke familieleden en vriendinnen en ook in de kerk, voor de vrouwenclubjes of koortjes. Op weg naar de begraafplaats zat Maman G. haar uniform nog in te nemen aan de hals met een naald ongeveer zo groot als een haaknaald. Ze was erg afgevallen de laatste maanden, en haar nieuwe maten waren niet bekend bij de naaister.
Weken later, vlak voor ik naar het vliegveld ging voor vertrek naar Nederland zei ze: "Door jouw bezoek ben ik me weer beter gaan voelen en ben ik weer gaan eten!"

TYPISCH KINSHASA

"Hé, gisteren zou u toch de hele dag weg, naar het parlement of zo?"
Jo, le petit Burundais, kookt water in een pannetje voor mijn kopje nescafé. Met zijn vriendelijke vraag opent hij vanmorgen de sluizen van mijn gramschap weer.
Ja, inderdaad, ik zou worden opgehaald!
Hij heeft natuurlijk van de andere jongens gehoord hoe woest ik was. Een hele verspilde dag was het. Wat had ik wel niet allemaal kunnen doen in die tijd?
"Wat is dat toch met die lui hier, Jo? Als ze nog maar pas in Masina zijn, bellen ze en zeggen dat ze al in de wijk hier zijn. Dat scheelt wel een uurtje! Als ze zeggen dat ze morgen om 6 uur weg gaan, zie ik ze om half acht nog hier rondlopen."
In Jo tref ik iemand die net als ik weet dat het elders in de wereld niet zo toegaat. Zelfs elders in Congo niet. Het is typisch voor Kinshasa.
Jo is geen Congolees, maar hij leeft wel hier.
"Jo, wat moet ik doen om hiermee om te gaan? En waarom belt zo iemand niet even om te zeggen Sorry maar ik kan de afspraak nu niet nakomen?"
Jo legt uit: "Zo iemand is bang dat de ander zal denken dat hij eigenlijk niet echt die afspraak wil nakomen. Daarom wil hij de ander laten denken dat de afspraak nog steeds wel doorgaat."
Ik sta paf. Dat is de omgekeerde wereld!
Juist doordat de ander niet de moeite nam mij even op te bellen hoe het zat, heb ik de indruk gekregen dat die afspraak niet belangrijk werd gevonden!
"Ja, natuurlijk, het is nogal idioot, maar het is nu eenmaal de mentaliteit hier."
"Nou, ik vind het maar nix. Als ik het staatshoofd was, zou men mij toch zeker ook niet in het ongewisse laten?"
Ons gesprek wordt onderbroken door de komst van ingenieur Roger. Onaangekondigd. Hij had gehoord dat ik hier was.
Ik heb iets tegen die man. Ik zeg het hem ook. Niet erg gebruikelijk misschien, maar door hem en zijn ongelooflijk gezeur met ontbrekende facturen, heb ik enorme sores met de Wilde Ganzen gekregen, die er geen begrip voor hebben dat het in Congo nu eenmaal een zooitje is. Tot op vandaag heb ik daar last van.
Uiteraard zegt hij dat het niet aan hem lag.
Nou, ook niet aan mij dus!
Na deze koude douche vertrekt hij maar weer... Zijn hoop dat mijn bezoek iets voor hem zou opleveren is niet uitgekomen.
Ik merk dat ik erg kribbig ben. Dat is nu typisch Nederlands! Hier nemen de mensen alles veel meer met een korreltje zout en veel vriendelijke grappen. Die kunst heb ik nog niet geleerd. Maar de volgende keer staat dat op het programma als een van de doelen.

ELFDE VERJAARDAG

Ik sta voor niets meer. "We hebben je op TV gezien!"
Alweer op TV gezien door iedereen, behalve mezelf, want stroom is een probleem in onze straat.
"O ja?" doe ik onschuldig. Ik heb even geen idee of het positief of negatief zal worden gevonden. Maar ik vermoed dat ik zelf niet zoveel te verantwoorden heb, als wel degene die met me op TV optrad. Ik ben hier een soort excuustruus. Het straalt af op de man of vrouw die me mee neemt, ik, een blanke dame! En alle jaloezie komt neer op de hoofden van mijn vrienden.

Het wemelde van de TV-camera's, afgelopen zaterdag, op het kerkhof "de la Gombe", midden in de stad Kinshasa. Ik was uitgenodigd voor een verjaardag. Ik zou ook een uniform dragen. Pas na een tijdje begreep ik dat het ging om een sterfdag, de 11e sterfdag van een beroemdheid. Ik zou ook een bloemenkrans leggen op het graf van de "Olifant van de Congolese muziek" Pepe Kalle. Aldus de wens van zijn weduwe.

Elke dag levert ook gesprekken op waarin ik me verbaas. Montesquieu beschreef in Lettres Persanes met humor een paar Franse hoofdpersonen-wereldreizigers. In elke nieuwe situatie verbaasden ze zich bovenmate en verwoordden dat met de verzuchting: comment peut-on être Persan? Hoe kan je in vredesnaam Pers zijn? En zo verbaas ik me ook op mijn reis hier: Hoe kan je in vredesnaam Congolees zijn? Alleen al altijd met heel veel mensen in een huis zijn! Je kan dat wel gezellig vinden, maar de bijkomende roddels en achterklap horen daar dan ook bij natuurlijk. Zoals na deze TV-beelden. En dat is minder geslaagd.

EEN GEVAL APART - 2 "promoteurs"

De "promoteur" wordt uitgenodigd een prijs in ontvangst te nemen op zaterdag 28 november.
Probleem 1: hoe leg ik uit in het Nederlands wat een "promoteur" is?
Probleem 2: wie zal de prijs in ontvangst gaan nemen?

De vertaling voor "promoteur" zou kunnen zijn: iemand die de eindverantwoordelijkheid heeft van een school, die erop toeziet dat alles op rolletjes loopt. Een soort voorzitter van het schoolbestuur, maar dan ook druk met daaglijkse dingen van de school.

"Ik ga niet alleen. Ik ga samen met Mieke of helemaal niet"
De hele morgen hoorde ik Epi zich al opwinden over de kwestie.
"Alle ogen zijn hier altijd op mij gericht. Promoteur! Promoteur! Maar Mieke en ik staan er samen voor en het treft goed dat ze nu hier is voor de prijsuitreiking! Ik ga niet in mijn uppie de handtekening zetten,hoor! Niet zonder haar!"

Toen het zo ver was, ontstond er enige commotie achter de tafel met regelaars. "Wie is de promoteur?"
"Zij! Zij is de promotrice" en Epi gebaarde naar mij dat ik die handtekening nu moest gaan zetten.
"Maar waar is de bijdrage?" begon een van de heren moeilijk te doen. De bijdrage? Epi, de directeur, de coordinator en ik, we houden ons van de domme. Bijdrage? Hoezo? "We hebben al betaald voor vandaag, kijk maar hier" en de directeur houdt de kwitantie onder de neus van de man.
"Nee, dat is voor het buffet. In uw brief staat dat een vrijwillige bijdrage op prijs wordt gesteld! Waar is die?"
Toen onze coordinator bleef doen of hij er niets van begreep en in onze enveloppe een bescheiden bedrag bleek te zitten waren de rapen gaar en begon de man zijn laatste troef uit te spelen.
"Als dat alles is, reiken we u het Brevet niet uit!"
"Nou, riep de coordinator, die ook op temperatuur begon te komen, zeg dan hoeveel u wilt hebben!"
"Dat is aan u, niet aan ons om te bepalen," riep de man gekweld. "Het is vrijwillig!"
Enfin, zo ging het nog een poosje door.
En zo komt het dat mijn handtekening een beetje bibberig onder het Brevet kwam te staan.
Het werd nog een heel leuke avond trouwens.

PRIJS

De stem schalt het door de luidsprekers: COMPLEXE SCOLAIRE LA TULIPE! De muzikanten geven een roffel. Wij staan al klaar om naar voren te lopen. Directeur Maheshe en directrice Mado met het spandoek; onze coordinator staat met mijn videocamera achter de jurytafel. Nu zijn wij dus aan de beurt!
Ik ben zo blij dat ik dansend naar voren loop om het Brevet van Verdienste in ontvangst te nemen.Applaus van de honderden aanwezigen uit heel Kinshasa Oost. Handen worden uitgestoken om ons te feliciteren. Allemaal onderwijsmensen van privéscholen die blij zijn om ons succes, om de erkenning die we krijgen.
Sommigen zullen misschien een idee hebben hoeveel inspanningen het kost om zo goed te presteren als privéchool. De meeste niet, denk ik. Ik hoorde in de eerste van de toespraken dat veel van de privéscholen uitgaan van een katholieke orde en veel giften ontvangen. In elk geval moeten de ouders altijd veel betalen, zelfs daar en zeker op die scholen die ook een winstoogmerk hebben. Maar wij van Projets Mikondo moeten het hebben van onze particuliere donateurs in Nederland. De school is juist bedoeld voor de kinderen van Mikondo van wie de ouders geen school kunnen betalen!Daarom betalen we elke maand het personeel. Het is een schijntje in verhoudingen hier. En toch zie je het hele team met grote toewijding en succes prima onderwijs geven. Het bewijs is wel deze prijs vandaag.
Een prijs is mooi, maar wat zou ik graag ieder teamlid een tientje per maand meer kunnen betalen! Wat de school hun betaalt is niet eens genoeg om hun huishuur te kunnen...
Als onze donateurs nu eens...ieder 8 E zouden ... of ieder een nieuwe donateur aan zouden brengen....Dat is toch niet teveel gevraagd ....in onze verhoudingen?

KRANT

Prijsstijgingen wat de klok slaat, aldus Elima, een dagblad van 22 november dat ik doorblader als ik even uitblaas van het werk op internet.
Ik begrijp dat als je naar de prijzen in dollars kijkt, je er niet veel van merkt. Zeker, de benzine is 7% duurder geworden op 20 oktober en er wordt een nieuwe stijging verwacht. De cementprijs is niet onder controle. Maar het grote probleem is de Congolese Franc, de FC. De Congolezen vrezen dat weldra de magische grens wordt bereikt van 1000 FC voor 1 USD. "De huishoudens beginnen te voelen hoe ze verstikt raken juist nu het tegen december loopt met zijn eindejaarsfeesten."
"Le petit peuple is te beklagen, schrijft de krant verder. Vaak moeten ze de huishuur in dollars betalen, wat voor hen een onbeschrijflijke martelgang is. Trouwens, bijna alles wordt in dollars geprijsd in de grote steden hier. Soms zelfs in Euro's.Bier, brood, cement, alles is de laatste weken duurder geworden.
Terwijl de bevolking vreest voor nog zwaardere tijden, publiceert een groot Instituut cijfers over 2009 waaruit blijkt dat de DRCongo niet vordert met de bestrijding van corruptie, die als endemisch wordt betiteld. Er zijn geen tekenen van verbetering.
Ik vouw de krant op en maak een praatje met de assistent. Trots vertel ik van de websites die we hebben voor onze projecten, en de rapportuitreiking afgelopen zaterdag aan al die kinderen in Mikondo die zonder ons niet hadden kunnen leren. Hij barst uit: "Ik wil ook studeren, ik ben ook een kind in moeilijke situatie, ik heb geen vader meer en geen moeder". En dan hoor ik dat hij met de verdienste hier in het internetcafé maar net de huur kan betalen, en elke dag toeren moet uithalen om iets te eten te vinden. Zijn vader had een project voor aidsslachtoffers. Hij is neergeschoten toen de AFDL kwam. "Wij zijn uit het Noorden en dan word je beschouwd als aanhanger van Mobutu."

Rapportuitreiking in La Tulipe

Om 10 uur zaterdag begon de feestelijke Proclamation des résultats. Het is zo overweldigend om al die kinderen te zien die zonder onze inspanningen en zonder onze donateurs nooit onderwijs zouden hebben gehad. Ik word uitgenodigd om met gebed de bijeenkomst te beginnen. Het is geen christelijke school, maar in Afrika iets belangrijks doen zonder daar God bij te betrekken, dat is onvoorstelbaar. Nog wat later word ik uitgenodigd een kwartiertje een toespraak te houden. Dat zal ik die kinderen niet aandoen. Met drie minuten vind ik het welletjes.
Nu mogen een paar leerlingen uit de laagste klassen een versje reciteren. Wat dapper, voor die 500 grotere kinderen en de ouders!
Dan komt het echte werk. Van elke klas worden de vijf leerlingen met de hoogste punten in het zonnetje gezet (wat een vreemde uitdrukking hier, waar iedereen in hte zonnetjes staat en zit!)
"We doen dit om ze aan te moedigen hard hun best te doen", legt de onderdirecteur me uit.
Om 12 uur is het afgelopen en kunnen de ouders de rapporten ophalen na getekend te hebben.
Ik ga straks terug in Nederland weer met frisse energie donaties zoeken!

What is in a name?

Een van de doelen die we ons stellen voor Projets Mikondo is een grotere onafhankelijkheid van de geldgevers Vrienden van Mikondo.Onze bijdragen zijn namelijk bij lange na niet voldoende voor een goed funtioneren van de school.
Toen ik dat woord gebruikte hier, "onafhankelijkheid" liepen de griezels over de rug van de Congolese partner.Uitleg volgde: die term zou kwetsend kunnen zijn voor onze vrienden in Holland.Het klinkt zo naar streven om los te komen van de kolonisatoren. Liever zullen we het voortaan aanduiden als: het project zal ernaar toe werken om zichzelf te kunnen bedruipen. Het Franse "se prendre en charge" klinkt trouwens aardiger.Voor zichzelf kunnen zorgen, op eigen benen staan, financieel.

Hoera, miekerang.nl weer bij

Fijn om te zien dat de afleveringen van 7 en 8 november op het Blog www.miekerang.nl er op staan.Dat was al geschreven voor ik vertrok naar Kinshasa.
Eenmaal daar gekomen besloot ik een googleblog te gaan gebruiken, zodat ik makkelijk zelf de nieuwtjes erop kon zetten.
Ik heb zoveel stof om te vertellen,elke dag lappen tekst zou geen probleem zijn, maar hier is het lastig om een foto erbij te sturen.
Doorzetten maar, dan lukt het nog een keer.
Zoals die foto van een politiebureau waar de verdachte onder schot wordt gehouden. Uniek toch?

Commanderen

We zullen in een TVprogramma komen om te praten over cultuur en cultuurverschillen. Bij wijze van voorbereiding leg ik vast hier in mijn Congolese thuis mijn probleem op tafel: "Als ik iets nodig heb, ben ik gewend het zelf te halen of te doen. Maar jij roept heel hard vanuit je fauteuil om Jo of Junior en als die komt...zeg je hem om de TV aan te zetten of van kanaal te veranderen. Dat kan je toch zelf ook doen? Ik kan daar niet aan wennen."
Ondertussen realiseer ik me heel goed dat ik die "commando's" in alle Congolese families hoor klinken. Voor de kleinste dingetjes.Het verwarrende is, dat die ook klinken uit de keel van heel zachtaardige en hulpvaardige personen. Chris! Chris!CHRIS! Het knalt eruit en als hij opduikt: geef me een lepel om in de pan te roeren! Aldus die lieve Maman Getou.
Het is dus niet wat het lijkt voor ons Hollanders: autoritair orders geven.
Vanmorgen heb ik het me laten uitleggen. Ik denk het nu aardig te begrijpen. Maar nu nog mijn reflexen..!
Gisteravond nog: "Heb je al slaap? Zullen we dan maar naar bed gaan?" En ik pak mijn stoel op om die naar binnen te dragen, omdat het kan gaan regenen vannacht. FOUT! Dat is de taak van een van de jongelui in huis.

Foto maken?

We parkeerden daarnet voor een griezelig betonskelet van enorme afmetingen en zeker 7 of 8 etages hoog. Dat is nu waar onze politie moet werken, zegt mijn begeleider. Drie straten daarvoor had ik al gewezen op het daar aanwezige politiebureau. Is dat zo'n bureau waar 10 straten onder ressorteren? vroeg ik. Ja, ik had mijn les goed onthouden. Ik probeerde naar binnen te kijken. Ik zag niet veel. Wat is daarbinnen? Een bureau, kasten, telefoons? Mijn vriend begon te lachen.Moedertje Staat geeft de politie mobieltjes met een nummer.We hebben geen vaste telefoons - O, en dan krijgt u ook beltegoed? -Ha, ha, dat was leuk bedacht van mij, vond mijn vriend.Nee, voor het beltegoed moet de politie zelf een oplossing vinden.Daar zijn de boetes goed voor. Als iemand de orde verstoort, moet hij betalen ...en dat gaat dan in de zak van de chef, vul ik in gedachten aan. Nog een vraag: ik mag zeker niet daar een foto van maken, om te tonen hoe miserabel de politie gehuisvest is? - Nee,dat zal niet gaan.
Ik neem me voor mijn vriend enige training te geven in het fotograferen met mijn toestelletje. Dat levert wel iets bijzonders op, denk ik.
(De opzet is gelukt: foto's buiten en binnen het politiebureau!)

Bonnetjes -

13 november 2009 - Denk erom: van alle uitgaven een bonnetje tonen! Ik doe mijn best, want bij financiële rapportage horen bonnetjes. Maar of het lukt om behoorlijke bonnetjes te krijgen? ....
Hier zit ik dan in het internetcafé, op de lijst op de toonbank staan de tarieven. Voor 30 minuten moet je 750 franken betalen.
Ik betaalde met 8 (vieze) flapjes van 100. Geen wisselgeld.
Op het bonnetje staat de code die ik moet intikken en de tijd die ik ervoor toegemeten krijg. En als prijs staat er op: 350 franken!

Als de 30 minuten om zijn, koop ik een uur erbij. Bonnetje o.k.
Ik betaal 1500 franken, tijd 001:00 uur.
Volgens het bonnetje 700 franken!

En het is geen kwestie van: domme Mieke, je laat je bedotten als buitenlander! Ik ben ook hier vergezeld door een echte Congolees die over me waakt, en die zich geen knollen voor citroenen laat verkopen.

Ik zie de bui alweer hangen in ons goede Nederland: kritiek op de rapportage. Ook al heb ik bonnetjes, ze deugen niet.
Het voorbeeld hier betreft kleine uitgaven.
Maar met een nota van een apotheek, of dokter, heb je net zo makkelijk problemen, zo is mijn ervaring. Ga het maar uitleggen in onze geordende maatschappij, dat de datum of de naam per ongeluk verkeerd is ingetikt!
Je hoort ze haast denken: o, dat zal wel fraude zijn.
Ik haat het!

training : wees FLEXIBEL - nieuw Blog

13 november 2009
Helaas is onze Menno niet in de gelegenheid het weblog op onze site aan te vullen; hetzelfde probleem nu als met onze actualiteiten op de site van Docu Congo.Daarom maar gauw deze Blog op Gmail aangemaakt. Wie wil volgen wat ik hier opmerk,kan dan toch wat lezen.
Ik oefen in flexibiliteit. Dat is je geraden ook hier! Lege ruimte in de file snel opvullen, lege ruimte in de agenda idem. Afspraken moeten steeds een beetje schuiven doordat een of ander probleem zich voordoet dat niet te voorzien was.Geen water ineens als je ingezeept in de douche staat? Wees flexibel en erger je niet! Het leven is te kostbaar om het te bedervenmet ergernissen.