Jurken en uniformen

Ze zijn allemaal gewassen en voor een deel al gestreken nu, de katoentjes die ik in Kinshasa heb gedragen. En dat werkje kon ik zelf! Ik heb mijn autonomie terug sinds ik Congo verliet. Ik scharrel lekker rond met wat huishoudelijke werkjes. In Kinshasa mocht ik daar niets aan doen, omdat die de taak van anderen in huis waren daar.
De strijk ging er als volgt: Junior vroeg of ik wat te wassen en/of strijken had. Ja, dat had ik. Hij vouwde de katoenen jurken op die ik hem gaf en stopte ze in zijn rugzak. Met verende tred vertrok hij naar om de hoek van de straat. Daar stonden op een tafel buiten een vijftal strijkijzers, ten teken dat je daar terecht kon met je gewassen jurk of pak of overhemd om die te strijken.
Helaas stopte Junior na gedane arbeid de jurken op dezelfde manier weer in zijn rugzak om ze naar mij te brengen. Spijtig probeerde ik de ergste kreukels eruit te aaien.
Nu gaan ze allemaal door mijn handen, de koningsblauwe met de goudvissen erop (die droeg ik het liefste), het smalle model in geel met zwart, die Maman Ado voor me maakte ( die heb ik niet gedragen deze keer; het was zo warm en de jurk is zo smal...!)
Ik houd het meest van die wijde modellen, zeg maar hobbezakken. Die zijn lekker luchtig. Bibiche had drie nieuwe gemaakt voor me. Die moest ik toch allemaal een keer aan, en dus ook die ene rood/blauwe. Ik kan niet eens zelf de rits op mijn rug dicht krijgen, zo nauwsluitend is dat model. Nou, dat was een succes! Wie ik ook tegenkwam, "die jurk staat je zo ontzettend goed, Mieke!"
Tja, dat zijn andere maatstaven dus. Nou goed, dan draag ik hem nog een keertje, want het is ook leuk als je zoveel complimenten krijgt.


Maar mijn schoenen....o, daar geneer ik me heel erg voor. Alle dames daar lopen op hooggehakte elegante slippertjes te wiebelen en ik...met mijn maat zeilboot....brrr. De goede Serge K. zat een keer tegenover me in de salon, roemde mijn outfit en vervolgde met een commentaar op mijn schoeisel: "dat zijn nog eens duurzame schoenen! Echte missionarissenschoenen", zei hij in volle ernst!
"Nou, zo kan ie wel weer", dacht ik, "laten we alsjeblieft over iets anders praten".
Bibiche heeft ook nog het uniform voor me gemaakt dat ik die zaterdag nodig had voor de begraafplaats. De weduwe met wie we erheen gingen en Maman G. en ik: alle drie van hetzelfde katoentje een jurk aan. Dat heet "in uniform". Het wordt ook gedaan bij een trouwerij, voor de vrouwelijke familieleden en vriendinnen en ook in de kerk, voor de vrouwenclubjes of koortjes. Op weg naar de begraafplaats zat Maman G. haar uniform nog in te nemen aan de hals met een naald ongeveer zo groot als een haaknaald. Ze was erg afgevallen de laatste maanden, en haar nieuwe maten waren niet bekend bij de naaister.
Weken later, vlak voor ik naar het vliegveld ging voor vertrek naar Nederland zei ze: "Door jouw bezoek ben ik me weer beter gaan voelen en ben ik weer gaan eten!"