ELFDE VERJAARDAG

Ik sta voor niets meer. "We hebben je op TV gezien!"
Alweer op TV gezien door iedereen, behalve mezelf, want stroom is een probleem in onze straat.
"O ja?" doe ik onschuldig. Ik heb even geen idee of het positief of negatief zal worden gevonden. Maar ik vermoed dat ik zelf niet zoveel te verantwoorden heb, als wel degene die met me op TV optrad. Ik ben hier een soort excuustruus. Het straalt af op de man of vrouw die me mee neemt, ik, een blanke dame! En alle jaloezie komt neer op de hoofden van mijn vrienden.

Het wemelde van de TV-camera's, afgelopen zaterdag, op het kerkhof "de la Gombe", midden in de stad Kinshasa. Ik was uitgenodigd voor een verjaardag. Ik zou ook een uniform dragen. Pas na een tijdje begreep ik dat het ging om een sterfdag, de 11e sterfdag van een beroemdheid. Ik zou ook een bloemenkrans leggen op het graf van de "Olifant van de Congolese muziek" Pepe Kalle. Aldus de wens van zijn weduwe.

Elke dag levert ook gesprekken op waarin ik me verbaas. Montesquieu beschreef in Lettres Persanes met humor een paar Franse hoofdpersonen-wereldreizigers. In elke nieuwe situatie verbaasden ze zich bovenmate en verwoordden dat met de verzuchting: comment peut-on être Persan? Hoe kan je in vredesnaam Pers zijn? En zo verbaas ik me ook op mijn reis hier: Hoe kan je in vredesnaam Congolees zijn? Alleen al altijd met heel veel mensen in een huis zijn! Je kan dat wel gezellig vinden, maar de bijkomende roddels en achterklap horen daar dan ook bij natuurlijk. Zoals na deze TV-beelden. En dat is minder geslaagd.