Posts
Dit week-end moest ik van mezelf een rapport samenvatten van de FIDH voor de website Docu Congo. Ik had gemerkt dat het bij Vluchtweb nog niet was ingevoerd, dus daarom maar fluks op onze site met een link naar de Franse versie en een naar de Engelse. De vertaling van de titel vind ik trouwens lastig: DRCONGO - la dérive autoritaire, ...afglijdend naar een autoritair regiem....
Bladzijden vol over mensen die gevangen worden, gemarteld, gedood, omdat ze een andere mening hebben geuit dan die van de zittende macht.
Ondertussen probeerde ik te bedenken wat ik kan doen met de berichten rond Victoire Ingabire. Advocaat Jan Hofdijk, een vriend van haar, stuurt mails rond over haar benarde situatie in Rwanda met knipsels uit de VK en andere media, Kris Berwouts schreef op FB over haar, en bij de journaliste Anneke Verbraeken vond ik op haar website http://www.buitenpostdewereld.org een kijkje van dichtbij.
Ik ga er dit Blog voor gebruiken, want de zaak doet in alles denken aan praktijken die in de DRCongo heel gewoon zijn, alleen hier nooit in de schijnwerpers komen. Rwanda is anders dan Congo het knuffeltje van landen in het westen. Nederland voorop. Maar of dat nu helpt voor de mensenrechten daar?
Ik las hoe de Volkskrant Kees Broere, correspondent in Nairobi, een en ander laat uitleggen over Victoire Ingabire in de krant van 4 november 2010: hij voert Jan Hofdijk uit Den Haag ten tonele, en de heer Frans Makken die ambassadeur is in Kigali. Ik moet hevig aan Joris Luyendijk denk die in 2006 met zijn aardige boekje uitkwam over de media, hun correspondenten en het nieuws uit de rest van de wereld. Ik worstel tegen mijn neiging om te gaan uitmeten hoever Nairobi is van Den Haag, waar de Hofdijk zit en Rwanda waar Victoire zit.
Victoire Ingabire woonde in Nederland al 16 jaar, toen ze besloot dat ze nu beter in Rwanda zelf iets kon doen voor de opbouw van het land. Ze vertrok begin 2010, wilde meedoen met de presidentsverkiezingen, kreeg geen toestemming (!) daarvoor en zit nu sinds half oktober gevangen wegens staatsondermijnende activiteiten.
De ambassadeur van Nederland in Rwanda zegt heel goed de emoties te begrijpen, maar Nederland kan zich niet rechtstreeks bemoeien met de kwestie, dat zou neerkomen op inmenging in binnenlandse aangelegenheden. Citaat: Ingabire wordt verdacht van ernstige zaken in Rwanda.
Het patroon is zo herkenbaar: hoe de strijd tegen de andere mening wordt gevoerd.
Allereerst wordt iemand opposant genoemd. De dreigtelefoontjes barsten dan los. Dan wordt er in de staatsmedia een lastercampagne gevoerd, waarbij de denkbeelden van de "opposant" worden voorgesteld als funest voor de vrede en welvaart. Ook wordt beweerd dat het buitenland erachter zit om het land te destabiliseren. Tenslotte wordt men persoonlijk belaagd met geweld en detentie van gezinsleden of de eigen persoon.
Vandaar dat het voor mensenrechtenverdedigers erg belangrijk is hun gezinsleden te kunnen evacueren naar het buitenland. Maar dat lukt nooit langs officiële weg. Niet met medewerking van enige westerse ambassade, bedoel ik. Westerse diplomaten hebben het publiekelijk graag over het steunen ten behoeve van de mensenrechten, maar dit soort steun, door een visum te verlenen aan gezinsleden van in het nauw gedreven advocaten, journalisten, vakbonders, vreedzame activisten, hoort daar niet bij.
Laten we nog eens kijken naar Victoire Ingabire. De media in Rwanda berichten er niet over, behalve de Engelstalige staatskrant New Times nu en dan. Net wat ik las bij het rapport van de FIDH over DRCongo: journalisten branden hun vingers liever niet, zijn bang voor represailles, dus stilte in medialand, met uitzondering van de propagandamedia van het bewind.
In Vrij Nederland van 6 november 2010 kopt een artikel over Victoire Ingabire: uitdaagster van de Tutsi-macht. Harm Ede Botje praatte met haar man, gewoon in Zevenhuizen! Dat doet de Volksrant hem niet na! Harm Ede praatte ook met Nederlandse politici, ook over de opstelling van de ambassadeur. Tussendoor wordt eraan herinnerd dat de de verkiezingen die de huidige President legitimeerden, door de heer ambassadeur "free and fair" waren genoemd. Hoezo vrij en eerljk? Waren Ingabire en andere oppositieleiders dan niet uitgesloten van die verkiezingen?
En nu nog het toetje: - Huiszoekingen bij Ingabire - Ze zou een gevaar zijn voor de staatsveiligheid omdat ze bezig is met het oprichten van een terroristische organisatie, de Coalition of Democratic Forces.
Het Logboek van Anneke Verbraeken volgt de ontwikkelingen op de voet: 29 oktober Gister is Victoires huis doorzocht. Volgens naaste medewerkers zonder dat er sprake was van een huiszoekingsbevel. Het ging er niet zachtzinnig aan toe. De kans is groot dat er belastend materiaal is 'gevonden', iets waarvoor ze altijd bang is geweest.
(....) 30 oktober - Tijdens de huiszoeking afgelopen donderdag is er niets gevonden. Wel zijn twee laptops meegenomen. Victoires medewerkers zijn bang dat er met de emailcorrespondentie geknoeid gaat worden, om zo het bewijs te leveren van haar terroristische en staatsgevaarlijke activiteiten. (...) 4 november -
Gistermiddag is opnieuw het huis van Victoire van onder tot boven doorzocht. Uiteindelijk werd een nabijgelegen riolering met afwateringsputje minitieus bekeken. Daarvan werden tekeningen en foto's gemaakt. Om alles mooi af te ronden werden de naaste medewerkers van Victoire meegenomen voor verhoor.(...) 7 nov - they took all the staff for questioning: they had to explain why there was a bunker in their garden. The staff knew very well wat this bunker was doing in their garden.The bunker was digged by handyman Absolomon. He had received complaints about water flooding the neighbouring properties. He therefore proposed to dig some sort of a canal in the form of a L and to cover it with grass. En raad eens wie er naar de politie liep om te vertellen dat Victoire een bunker in haar tuin had? Juist. Klusjesman Absolomon.
