TYPISCH KINSHASA

"Hé, gisteren zou u toch de hele dag weg, naar het parlement of zo?"
Jo, le petit Burundais, kookt water in een pannetje voor mijn kopje nescafé. Met zijn vriendelijke vraag opent hij vanmorgen de sluizen van mijn gramschap weer.
Ja, inderdaad, ik zou worden opgehaald!
Hij heeft natuurlijk van de andere jongens gehoord hoe woest ik was. Een hele verspilde dag was het. Wat had ik wel niet allemaal kunnen doen in die tijd?
"Wat is dat toch met die lui hier, Jo? Als ze nog maar pas in Masina zijn, bellen ze en zeggen dat ze al in de wijk hier zijn. Dat scheelt wel een uurtje! Als ze zeggen dat ze morgen om 6 uur weg gaan, zie ik ze om half acht nog hier rondlopen."
In Jo tref ik iemand die net als ik weet dat het elders in de wereld niet zo toegaat. Zelfs elders in Congo niet. Het is typisch voor Kinshasa.
Jo is geen Congolees, maar hij leeft wel hier.
"Jo, wat moet ik doen om hiermee om te gaan? En waarom belt zo iemand niet even om te zeggen Sorry maar ik kan de afspraak nu niet nakomen?"
Jo legt uit: "Zo iemand is bang dat de ander zal denken dat hij eigenlijk niet echt die afspraak wil nakomen. Daarom wil hij de ander laten denken dat de afspraak nog steeds wel doorgaat."
Ik sta paf. Dat is de omgekeerde wereld!
Juist doordat de ander niet de moeite nam mij even op te bellen hoe het zat, heb ik de indruk gekregen dat die afspraak niet belangrijk werd gevonden!
"Ja, natuurlijk, het is nogal idioot, maar het is nu eenmaal de mentaliteit hier."
"Nou, ik vind het maar nix. Als ik het staatshoofd was, zou men mij toch zeker ook niet in het ongewisse laten?"
Ons gesprek wordt onderbroken door de komst van ingenieur Roger. Onaangekondigd. Hij had gehoord dat ik hier was.
Ik heb iets tegen die man. Ik zeg het hem ook. Niet erg gebruikelijk misschien, maar door hem en zijn ongelooflijk gezeur met ontbrekende facturen, heb ik enorme sores met de Wilde Ganzen gekregen, die er geen begrip voor hebben dat het in Congo nu eenmaal een zooitje is. Tot op vandaag heb ik daar last van.
Uiteraard zegt hij dat het niet aan hem lag.
Nou, ook niet aan mij dus!
Na deze koude douche vertrekt hij maar weer... Zijn hoop dat mijn bezoek iets voor hem zou opleveren is niet uitgekomen.
Ik merk dat ik erg kribbig ben. Dat is nu typisch Nederlands! Hier nemen de mensen alles veel meer met een korreltje zout en veel vriendelijke grappen. Die kunst heb ik nog niet geleerd. Maar de volgende keer staat dat op het programma als een van de doelen.