La manutention des bulletins de vote au centre de compilation le 2/12/2011 provenant des élections de 2011 en RDC.

Een rijke foto voor wie belangstelling heeft in de gang van zaken bij het tellen der Congolese stemmen na 28 november 2011. Zo zien we hier op de voorgrond een zak waarop staat: Circon:Tshangu. Dat is dus een zak uit het kiesdsitrict Tshangu, een van de vier kiesdistricten van Kinshasa.
Tshangu staat erom bekend dat er niet alleen heel veel mensen wonen, maar ook dat het er daar heet aan toe gaat, de oppositie heeft er veel sympatisanten.
Dwars aan de linkerkant staat: Bulletins valables, dat is: geldige biljetten.
Rechtsboven staat: Députation. Dus zijn deze stembiljetten niet voor de presidentsverkiezing, maar voor de parlementsverkiezing.Daarvan worden de volledige uitslagen verwacht over een maand. De uitslagen van de presidentsverkiezingen zullen morgenavond bekend worden gemaakt.
Als voorbereiding daarop is al een paar dagen de avondklok ingesteld in Tshangu. Na 20 uur mag niemand meer op straat zijn.Mocht je dat bevel in de wind willen slaan...dan zal de politie je niet veel kwaad kunnen doen, die is een paar dagen geleden al ontwapend, maar de militairen des te meer.
Voor de zekerheid heeft de geheime dienst ANR al sinds afgelopen zaterdag alle sms-verkeer laten opschorten tot eind deze week voorlopig.

Universiteit van Kinshasa 2/11/2011

Een foto om een hele tijd tot je door te laten dringen. Het presidium van een algemene vergadering van hoogleraren aan de Universiteit van Kinshasa, deze week. ....Waar in de wereld ziet een universiteitsruimte van een wereldstad met tegen de 9 miljoen inwoners er zo uit???? En hoe zal dan de kwaliteit zijn van het onderwijs?????

Cynische mopjes en gekanker in Kinshasa.

Place Victoire - begin- en eindpunt taxibusjes...

Soms denk je: ik versta het niet goed. Het cynische mopje bijvoorbeeld, dat je hoort vertellen in de taxibusjes, waar de mensen in zitten, opgepropt, tegen elkaar aan gedrukt, in de vreselijke hitte van de regentijd. Het gaat bijvoorbeeld over de talloze verkeersdoden op de opgeknapte wegen. Meestal zijn het overstekende voetgangers. Die sneuvelen doordat op het nieuwe asfalt zo lekker hard gereden wordt door de chaffeurs van jeeps en andere luxe wagens.
« Les Katangais sont venus à Kinshasa agrandir les routes, mais c’est pour tuer les Kinois. »
Versta ik dat goed? Wie zijn in Kinshasa gekomen om de wegen te verbreden, maar in werkelijkheid om de Kinois om te brengen?
Dus ik vraag : Het zijn toch de Chinezen en niet de Katangezen die de wegen verbreden en opknappen ?
En geduldig krijg ik dan de uitleg. “Ja, Mieke, maar die zijn te hulp geroepen door je-weet-wel-wie, en zijn vriendjes dat zijn toch de Katangezen? “
De Kinois, zoals de mensen heten die in Kinshasa leven, zijn het spuugzat.
Door de wegwerken onder meer.
Waar je ooit een kwartiertje nodig had om de afstand tussen A en B af te leggen, mag je nu blij zijn als je er niet langer dan een uur over doet. Om nog maar te zwijgen van het probleem om een plaats te veroveren in een taxibusje. Transport en commun , heet dat. Openbaar vervoer is er namelijk nauwelijks, dus dan maar zo: samen reizen.
Overal op de weg liggen van die enorme stenen, daar moet al het verkeer om heen laveren, maar tegelijkertijd ook nog om de gigantische gaten in het wegdek. Overal raak je vast in verkeersopstoppingen. Gevolg: irritaties van de chauffeurs die elkaar geen millimeter gunnen. Je zweet je een ongeluk, en de mensen tegen wie je aan zit geperst in de taxibusjes ook. Je voelt je gereduceerd tot beesten in een veewagen.

Het is ook een wildernis geworden in andere opzichten. Het recht van de sterkste heerst, en de aanhangers van de PPRD (partij van Kabila) worden hysterisch.
“Ze denken dat ze gaan winnen? Nou, dat zullen we dan nog wel eens zien! De stroom is nu wel teruggekomen, maar dat komt omdat de PPRD een meeting heeft. Voor en na is het hier weer diepe duisternis en vrij spel voor de misdaad. En zo is het al maanden! Vanmorgen alweer de 3e dag achter elkaar dat er geen water uit de kraan komt. Moeders en kinderen moeten kilometers ver met jerrycans om water te halen. ….”

Waar de bevolking helemaal gedemoraliseerd van wordt, is het ritueel van 4 maal daags de “cortège présidentiel” die met veel sirenegehuil en in grote vaart naar de stad of uit de stad rijdt over de grote verkeersader waar alles en iedereen uren vast zit in tergende files. Lawaai van de sirenes, de intimidatie van al die motoragenten en wel 20 jeeps (als je niet snel opzij gaat, verdwijn je meteen uit de roulatie, als je al het vege lijf kan behouden). En dan zie je je-weet-wel-wie zelf aan het stuur, ontspannen, blijkbaar zorgeloos op weg naar….Ja, waarheen eigenlijk? Dat vragen de Kinois zich nu af. “Waar moet dat zo nodig heen? Hebben ze ergens werk te doen? Hebben ze dan ergens een kantoor? Waarom moeten die lui zoveel benzine slurpen voor een hele stoet van 20 auto’s en evenveel motorfietsen en dat 4 x per dag , dag na dag? Terwijl wij hier moeten lopen, of zitten te zweten in een rotbusje!”

Arme President, hij moest eens weten hoe die ritjes elke keer hem gehaat maken bij de bevolking. Hij is toch al niet populair, zoals bleek bij de vorige verkiezingen, in 2006. Dat zijn concurrent JPBemba in Kinshasa populairder was dan hij, kan hij de Kinois niet vergeven. Dat is geen geheim. Maar nu maakt hij het er niet beter op.

Tot overmaat van ramp kwam er onlangs een rapportje uit van een organisatie die zegt corruptie aan de kaak te willen stellen. Ik liet het zien aan een parlementslid die de broekriem extra moet aanhalen. Hij vertelde me dat er al sinds het begin van deze zittingsperiode nog geen enkele plenaire vergadering is gehouden. Extra vervelend: De geachte afgevaardigden hebben geen geld voor hun vervoer, naar de Kamer of naar hun basis in het land. Zelfs hun gezinnen komen in de knel. Het geld waar ze recht op hebben is al nu al 4 maanden niet uitbetaald. De meesten moeten over een dag of tien aan de verkiezingscampagne beginnen en zitten dus helemaal klem.
“Maar de regering zegt dat er geen geld is in de staatskas. En dat is al zo sinds het begin van deze zitting. Gisteren, dinsdag 18/10/2011 is de Kamervoorzitter uitgejouwd door de afgevaardigden toen hij binnenkwam. Woedend vertrok hij daarop weer naar zijn kamer, en een half uur later liet hij de lichten doven in de vergaderzaal van het Palais du Peuple.”

Geen wonder dus dat zo’n afgevaardigde zeer geschokt is als hij verneemt van de gigantische sommen die op dit moment door de handen gaan van de Kamervoorzitter volgens dat bericht van de LICOCO.
100.000 USD voor een “Hulpfonds”, 1.000.000 USD tot 3.000.000 USD per maand voor een “Speciaal interventiefonds”. En voor de reizen van de Kamervoorzitter van de laatste maanden een bedrag van 100.000 USD en 200.000 USD.
Of het waar is? Wie zal het zeggen. Er is immers geen transparantie, en dan wordt elk verhaal al gauw geloofd.
Op de boerderij van Kingagati, de buitenplaats van de President, ver buiten Kinshasa, wordt regelmatig op ouderwetse wijze royaal geld gegeven aan wie op belangrijke posten zitten en zich scharen achter de President.
Hoe je kan weten dat dat waar is? Sommige begunstigden maken er geen geheim van. En het zijn praktijken, die ook onder de vorige dictators al in gebruik waren.
En niet alleen in dit arme rijke land Congo, denk ik dan. Maar het is wel heel zuur voor wie die kans niet krijgt of wie te integer is om zulk geld aan te nemen.

ACH ARM CONGO...ZO'N DORST -

Over rijkdommen die meestal de zakken spekken van buitenlanders, over voedselzekerheid en de Nederlandse ambassade. En over bruine boterhammen.

Het is triest dat het voormalig Belgisch Congo relatief zelden de aandacht trekt in de media op een positieve manier. En de media zijn de ogen van de wereld.
Als er al iets in de Nederlandse media opduikt, dan gaat het om de rijkdom aan grondstoffen waar we allemaal van profiteren behalve de Congolese bevolking. Met vreselijke gevolgen voor die bevolking.

Wat een opluchting als er dan een fantastisch spelend orkest op tournee in Nederland komt.
Er zijn vele tientallen fantastisch musicerende Congolese orkesten, maar juist deze ene is naar Nederland gehaald en bejubeld. Alle orkestleden zijn zwaar lichamelijk gehandicapt. Door hun muziek en geestkracht en veel bier hebben ze zich staande weten te houden in het leven.
Een Westerling ontdekte ze en heeft ze gepromoot in het buitenland. Met als gevolg dat ze nu ook in Congo beroemd zijn.

De andere musici? Moeilijk…..Ze worden met argusogen bekeken door de Westerse ambassades als ze een visum komen vragen voor een tournee. De paar muziekgroepen die er dan toch in slagen concerten te geven in Frankrijk, België of Engeland, lopen vervolgens nog eens kans op een fiks pak slaag. Van de zijde van hun landgenoten, wel te verstaan. Radicale leden van de Congolese diaspora die luide uiting geven aan hun afkeer van de huidige president, eisen dat iedereen zich achter hun positie schaart. Wat wel een beetje lastig is voor de Congolezen die terug naar Congo moeten na een tournee.

Er is in dat land gebrek aan van alles, en wie dus graag anderen helpt kan daar vooruit. Ondernemers hebben het echter nergens ter wereld zo beroerd als juist in de DRCongo. Behalve de heel grote jongens, zoals Orgaman, Forest, en.. Heineken, die in Congo Bralima heet.
Soms kunnen dingen zo eenvoudig duidelijk gemaakt worden. Zoals het probleem van de infrastructuur. “Een nieuwe weg kan in een klap de productie vervijfvoudigen zo bleek twee jaar geleden toen een nieuwe asfaltweg werd geopend naar Beni.”
Met google was ik op een biersite terecht gekomen waar ik dat las.
http://bier.blog.nl/biernieuws/2011/09/10/heineken-investeert-in-congo

Het gaat goed met Bralima, waar na de aanleg van die weg (door Heineken, denken wij)4 miljoen hectoliter werd geproduceerd. Gelukkig maar voor Heineken. De bierconsumptie ligt namelijk laag. Maar 3 liter bier per hoofd per jaar. Dat zijn 6 flessen Primus. Heel anders dan in Tsjechië ( 161 liter per hoofd van de bevolking in 2010) of Duitsland ( 109 liter)
Er valt dus nog heel wat ontwikkelingswerk te doen in de DRCongo. Dat heeft onze Nederlandse ambassadeur ook begrepen. In het kader van de strijd tegen de honger steunt deze ambassade in de regio Bas-Congo socio-economische activiteiten daar, namelijk haalbaarheidsstudies die worden uitgevoerd om in die provincie te komen tot voldoende voedselzekerheid door eigen productie van voedsel. Aldus werd bekend gemaakt bij zijn bezoek aan Boma (haven waar Heineken verbeteringen aanbrengt zodat het laden en lossen van hun kratten vlotter gaat. Misscien ook met steun van de ambassade?)
Concreet gaat het om de vestiging van Bralima ( Heineken) in Boma en een biscuitfabriek die ook met Nederlandse steun in Boma gevestigd zal worden.

Mijn lieve man zaliger zei wel eens voor de grap: ik ga een bruine boterham drinken, als hij zich een glas bier ging inschenken. Ik ben dus in het geheel niet verbaasd dat de Nederlandse strijd tegen de honger loopt via steun aan Heineken (en Unilever? Bolletje? Of Verkade?)
En wie me niet gelooft kan het zelf lezen:
http://french.news.cn/afrique/2011-09/09/c_131119617.htm
P.S. Het biermerk Primus zou een marktaandeel hebben van 75%. Concurrent Skol heeft de andere 25%. Bron: http://weblogs.debalie.nl/david/tag/bralima

BBBBBjour of cholera in Kinshasa

Het duizelt me als ik eindelijk een poosje kan bellen met mijn goede vriend in Kinshasa. Een paar dagen lang is het steeds mislukt; alle afspraken per telefoon gingen de mist in. Nu moet de schade even snel ingehaald worden. Hij barst los, voor de verbinding weer wegvalt.

Het leven van alledag hier, Mieke : transport, stroom, water, middelen van bestaan en cholera problemen.
Punt voor punt tovert hij me een tafereel voor ogen. Zoals over zijn moeder, mijn vriendin, en haar zus. Laat ze maar schuiven, die Omaatjes....Ik weet hoe ze elke morgen nog voor 6 uur, de deur uit gaan, naar de Grote Markt, voor inkopen voor het restaurantje. Met de taxi uiteraard, om de afstand en de zware boodschappen. En dan verder tot 21 uur in de avond koken en klanten bedienen.

Mieke, denk je eens in, je vriendin en haar zus, moeten nu lopen naar de Grote Markt, die hele afstand! Dankzij die 5 Chantiers! (hij dempt zijn stem even, deze opmerking was niet bepaald vleiend voor de President) kom je er niet meer door, alles opgebroken, het verkeer volkomen vast, en de taxi chauffeur rekent per uur! Je zit zo al gauw 2 of 3 uur muurvast. Een pandemonium !

Ze lopen dus. Al dat stof, die hitte, die bozige sfeer overal.Leuk begin van de dag! Maar er zijn toch ook...?

Ja, Mieke, inderdaad, er zijn wegen nu klaar. Geasfalteerd, mooi breed.
Mijn vriend somt ze op, met naam en wijk.
Ja, dankzij de 5 Chantiers, maar Mieke, .....pikkiedonker! Geen enkele straatverlichting! En onze Congolese autorijders weten niets van verkeersregels, alleen maar van heel hard rijden. Mieke, ik zweer je, per etmaal worden hier zo wel 20 mensen doodgereden bij het oversteken! Echt!
(hij fluistert nu weer even) : Ik denk dat het verkeer meer doden nog eist dan de cholera.

Ik grijp het laatste woord aan om te vragen naar de Chef du Quartier. Ik ken hem als een wijs man die ons herhaaldelijk goede diensten heeft bewezen. Ik heb gehoord dat hij overleden is deze week. Is hij overleden aan cholera?

Ja, Mieke. Het is om te huilen. we gaan van het ene sterfgeval naar het volgende. Elke keer moet je erheen, elke keer het probleem van de "cotisations"( bijdrage in geld) omdat er geen familie is die de kist en de begrafenis kan betalen, maar zelf heb je ook niets en als je niets bijdraagt, is dat een ernstig gebrek aan solidariteit. Straks moet ik naar M.N., voor de matanga (rouwbijeenkomst - zie foto hierboven)voor onze commandant van politie. Je moet tonen dat je er bent in moeilijke omstandigheden, maar het is wel veel .

Is dat de man aan wie ik afgelopen April ben voorgesteld?
Ja, Mieke, dezelfde! .....
Dat zijn dan al drie mensen binnen de laatste 10 dagen die ik zelf ook ken!
...........
Zo nemen we nog een poosje de stand van zaken door.
Als toetje krijg ik nog een laatste tafereeltje voorgeschoteld.
Weet je, Mieke, het verandert het leven zo! Ergens waar je met veel mensen bij elkaar bent, daar groet je nu alleen nog maar met een knikje in de lucht, en zoveel maal Bonjour als je mensen ziet die je groeten wilt. Bonjour, bonjour, bonjour.
Als het er veel zijn, zeg je nu bbbbbjour!
En je houdt je hand in je zak.
Thuis ga je gauw je handen wassen.

In Memoriam

Vanmiddag wordt zijn stoffelijk overschot opgehaald uit het mortuarium van het ziekenhuis Mutombo en opgebaard. Morgen zullen zijn kameraden hem ten grave dragen. God ontferme zich over zijn vrouw en kindjes en de nog ongeboren baby.

M. je was zo een bescheiden en o zo behulpzame vriend voor me, als ik aankwam of wegreisde van het vliegveld.
Wat is het onverdraaglijk dat je ben neergeschoten, vanuit een rijdende auto, in je rug, net als de motorrijder die je naar huis bracht. Hoe ver is het nu toch gekomen in Kinshasa? Wat heb je misdaan? Wat heb je toevallig gezien wat je niet had mogen zien? Gehoord wat je niet had mogen horen?.....

Licht! 8 miljoen kaarsen ( of lawaai) als protestactie in Kinshasa

Hoe lang duurt het voor een volk in opstand komt tegen onleefbare toestanden? En hoe zal die opstand eruit zien? Blind geweld uit opgekropte woede?
Wie het niet zelf heeft ervaren kan niet begrijpen hoe de bevolking van Kinshasa avond aan avond in het donker moet zien te koken, te werken, zich te weer te stellen tegen rovers en andere misdadigers, allemaal ten gevolge van de "coupures de courant". Telefoneren? Internetten? Tankstation runnen? Water tappen uit de kraan? Zonder stroom zeker? Nee dus!
Het zou allemaal beter worden, de infrastructuur, wordt al jaren herhaald van hogerhand. Maar nu is de nood zo hoog gestegen, dat er elk ogenblik een uitbarsting kan komen.
En dan komt ineens deze vriendelijke actie: zondagavond om 19 uur: steek allemaal een kaars aan als protest!
Twee reacties: het electriciteitsbedrijf zegt: we kunnen het niet helpen, er is uitzonderlijke droogte bij de INGA dam.
Inwoners van Kinshasa: er zijn teveel mensen die niet eens een kaars kunnen kopen hiervoor.
Twee antwoorden: Dat er geen stroom is dateert niet van vandaag of gisteren nu er bij de INGA dam laag water is.
Geen kaarsen? Dan maar lawaai met pannedeksels om ontevredenheid te tonen.

Cholera in Kinshasa

Er zijn berichten over cholera in Kinshsa, ja. Nog een wonder dat het toch nu kennelijk een nieuwsbericht waard is, gezien de buitengewoon ongezonde leefomgeving van de mensen. Geen riolering, geen waterafvoer in de straten, dus eeuwigdurende plassen vies water, geen behoorlijke vuilophaaldienst, en ieder is gewend alles maar weg te gooien op straat. Zo is het haast niet te doen om je te beschermen tegen ziekten en ziektekiemen.

In het zonnetje en in slecht weer

De gemeente waar ik in woon en waar ook Docu Congo is gevestigd besloot eens iets leuks te doen voor de vrijwilligers. En zo gingen we met 11 van onze vrijwilligers die hier in de buurt wonen op een vrijkaartje naar HAMLET in het Shakespeare theater in Diever. Een fantastische avond werd het en ieder was zeer tevreden. Gelukkig maar, want dat was wel een opkikkertje na het evenement dat door slecht weer zo slecht bezocht was, dat we maar net uit de kosten komen en zeker niet de opbrengst haalden voor Mikondo die we hadden gehoopt.
Onze partners in Congo hebben weinig weet van van we concreet aan inspanningen en doorzettingsvermogen moeten leveren om hen te kunnen steunen, maar dat geeft niet. Als het maar succes heeft.

Dat bestaat niet!

Een bericht in de Congolese internetkrant Radio Okapi is zelden of nooit een misser of enkel gebaseerd op geruchten.
Er zijn nu eenmaal toch media die iets niet eerder publiceren dan na zich ervan vergewist te hebben dat het bericht de toets der kritiek kan doorstaan.
Toch denk ik dat heel wat lezers van dit Blog het volgende uit die bron niet kunnen geloven:
Personeel komt in opstand wegens achterstallige uitbetaling van salarissen - crisismanager reist met spoed naar de woedende werkers, aan wie de betaling al 250 maanden achter loopt.

Het gaat over de Congolese vliegmaatschappij LAC. Die is nog steeds in de lucht. Het is goed dat de IND dat ook even weet, denk ik sarcastisch. Wij hebben bij Docu Congo jaren geleden de argumenten weten te ontkrachten in een afwijzing waarin stond dat de LAC niet meer bestond. (Overigens is de betrokken asielzoeker nog steeds niet aan zijn vergunning gekomen.)
En dat doet me weer denken aan die andere Congolees, die werd afgewezen omdat ie valselijk met een brief was gekomen van een partijleider over hem. Volgens de IND was die meneer al dood en begraven. Gelukkig dat de advocaat van die Congolees te rade ging bij ons. De bewuste referent is inmiddels trouwens Minister van Voorlichting in Congo, en eentje die verrassende uitspraken doet.
Afgelopen weken kregen we alweer een triest voorbeeld onder ogen: IND had iemand afgewezen op drie verschillende gronden die niet klopten met de werkelijkheid in de DRCongo. De advocaat kon dat niet weten, ging ervan uit dat de IND het wel bij het rechte eind had, had het niet kunnen weerleggen en ons niet weten te vinden. En nu is het door de rechter al afgedaan en kan je er niet meer op terug komen.(We proberen het toch wel).
Dat bestaat toch niet? Jawel hoor!
LAC: à Kisangani, les agents ont totalisé 250 mois d’arriérés de salaire | Radio Okapi – RD Congo

Mon oncle de Kinshasa me raconte le 24 avril

Mon oncle de Kinshasa me raconte le 24 avril 2011, jour du meeting de l'UDPS au Stade Tata Raphaël.(photo du stade mais prise quelques mois avant)

Ah, mon enfant, c’était très impressionnant ! Tout le stade était rempli, tous les gradins, même sur la pelouse… Et dehors aussi beaucoup de gens.
Bon, je vais brosser cela dans l’ordre chronologique.

( Vous avez été sur Place Victoire ?)
Oui, à 6 heures à Victoire les policiers étaient déjà mobilisés. En attendant ils prenaient de l’alcool.
Les gens de l’UDPS de leur côté dans le même quartier s’étaient rassemblés. Eux aussi prenaient l’alcool. Les uns sous les arbres, les autres dans le petit marché.
Ils se regardaient à distance.
En voyant cela j’avais envie de rire, mais j’avais aussi envie de pleurer.

(Comment l’arrivée de Monsieur Tshisekedi au stade ?)
Tous les gens de Mikondo sont partis à pied vers la résidence de Monsieur Tshisekedi. Ensemble ils sont partis au stade. Lui dans sa voiture, encadré par cette foule à pied.


(Comment l’ambiance ?)
Ah, mon enfant, c’était une nouvelle bouffée d’air, une festivité ! Même après, les gens restaient encore, ne voulaient pas partir. Jusqu’à 23 heures, 24 heures, les gens commentaient dans la rue telle partie, telle formule du discours de Monsieur Tshisekedi.
Malgré la peur qu’on avait eu de troubles…rien !
Pas de provocations, pas de casses. C’était la joie, comme….comme le jour de l’Indépendance ! Pas la colère, mais la joie !


(Comment le discours ?)
Ah, mon enfant, c’était un discours qui a fait réfléchir les Congolais. Monsieur Tshisekedi a donné l’historique du pays, la lutte pour la démocratie sous Mobutu. Il a commémoré ceux qui sont décédés. Il a parlé de l’entrée de l’AFDL, l’espoir et le regret.
Il a parlé du PPRD qui à l’intérieur arrête les gens comme si eux sont de la police nationale, il ne faut pas faire cela. Il a expliqué qu'il faut établir un Etat de droit. Il a regretté la mort de Monsieur Chebeya et il a dit aux autorités : à ceux qui écoutent et qui ont des oreilles pour l’écouter, de libérer le pasteur Kutino. Puisqu’il n’a rien fait de mal qui mérite ce qu’il souffre en prison, voici déjà 5 ans.
Ah, mon enfant, c’était émouvant! Ce discours a rassemblé les Congolais. Tout le monde avait les larmes aux yeux. Qu’il parle de cela en public ! ..C’était comme un grand-père qui parle à ses enfants. Pensant à ceux qui sont morts, à ceux qui sont en prison, à toutes ces entreprises qui n’existent plus…


(Votre appréciation?)
Le fait que tout s'est bien passé, que tout s'est terminé dans le calme, cela prouve que les gens qui ont écouté ont pris ce discours comme une consolation.
Le discours a pris en compte la souffrance de la population congolaise.
S'il y avait eu le désespoir, il y aurait eu des désordres, mais les gens se sont offerts un coca ou une bière. Pas comme le PPRD qui donne de l'argent dans des manifestations, non! Ce sont eux-mêmes qui se sont payé une bière.

(Monsieur Tshisekedi a exhorté les gens de voter pour lui?)
Non, qui dit cela, n'a pas écouté. Il n'a jamais dit cela. Par contre, il a dit plusieurs fois (en lingala) Quand vous serez dans l'isoloir faites bien votre choix.
Non! Ce n'était pas un discours dans le genre "UDPS au pouvoir", mais un discours adulte. J'ai suivi le discours 2 fois, une fois près du stade, où il y avait des grands écrans et une fois le lendemain matin sur CCTV.
J'ai vu les deux pigeons blancs. Celui qui vous parle du discours et qui n'pas vu les deux pigeons, il ne dira pas la vérité.


propos recueillis au téléphone par Mieke Rang

Stadion vol en nog 20.000 mensen buiten= 70.000



Het ooggetuigeverslag dat ik per telefoon kreeg van de meeting van de UDPS in Kinshasa op 24 april 2011 is te mooi om niet in het oorspronkelijk frans vast te leggen. Zeker, er zijn inmiddels enkele artikelen te lezen op internet, over het aantal mensen (70.000) in en buiten het stadion Tata Raphaël, en er is ook een video reportage te zien (op de UDPS.org site), maar dat geeft minder goed een idee wat deze gebeurtenis voor impact heeft op de gewone man. De gewone man/vrouw die al die jaren sinds 1990 keer op keer meemaakte dat de bevolking massaal om democratie vroeg (Marche des Chrétiens, marche du Palu, enz.) en steeds teleurgesteld werd. Nu zelfs apatisch is geworden en nog alleen bezig met de strijd om het daaglijks bestaan. Cynisch over de machtsspelletjes van de politici, het wapengeweld waarmee de wil wordt opgelegd aan wie zich tot tolk durft te maken van de stemmelozen, cynisch over de vooruitgang die maar voor enkelingen lijkt te gelden.
Ter illustratie een foto van vorig jaar van hetzelfde stadion bij het begin van een ander evenement. Dit omdat ik nog geen foto kan vinden die hetzelfde stadion toont op de dag van gisteren.
Vervolgens plaats ik dat ooggetuigeverslag in het frans in een aparte aflevering

Avondje uit in Kinshasa

We hebben geluk deze keer. Neef G. is ons komen opzoeken vanmiddag en biedt aan ons naar de stad te rijden in een van zijn drie of vier luxe wagens.
Ik profiteer ervan dat ik eindelijk eens achter een geheel onbeschadigde voorruit het avondlijke verkeer kan bekijken.

Het ritje verloopt vlot onder aangenaam gekout, tot we van de weg gedrukt worden door een oude schoolbus, een afdankertje uit een of andere Amerikaanse staat. We staan stil, een wiel in een soort goot. O wee, ik hoop niet dat neef G. zijn positie gaat gebruiken, want dan komt de chauffeur van de bus er niet best af. "Ik heb het maar niet op de spits gedreven, omdat we Madame Mieke aan boord hebben," zegt G. eenvoudig, als ie weer achter het stuur zit.
Bij een terras in de stad zet hij ons af. Nee, dank je, hij hoeft geen "transport", hij heeft immers zelf aangeboden ons te rijden.
Die avond ontmoeten we een groot aantal vooraanstaande Congolese politici: Gizenga, Mozito, Tshisekedi, ja zelfs Mobutu en Lumumba. Het meest succes oogst de personificatie van Cinq Chantiers: een vinger voor de mond en een diepe rimpel in het voorhoofd.

Mobutu

Boze mensen

Er gebeurt daar iets, hoor maar.
Ik hoor inderdaad opgewonden geschreeuw.
Waar dan? Bij de school om de hoek?
Als er een relletje is, houd ik me maar gedeisd, dus ik volg de ontwikkelingen vanaf het balconnetje. Op de hoek van de straat staan inmiddels een stuk of tien, twaalf buren en voorbijgangers stil en kijken richting school, die voor mij onzichtbaar is. Ik hoor gejoel van kinderen. Wat is er? Stakende leerlingen? Maar normaal zijn alleen de leraren in staking. Wat is er toch aan de hand daar?
Dan, na een minuut of tien komt er een man in groen overhemd met boze stappen en gesticulerend van die kant. Hij staat even stil om mijn overburen eens goed de waarheid te zeggen, maar in een taal die me niet wijzer maakt.
Ha, daar zijn E en T terug. Ze hadden mijn fototoestel mee en zo wordt het verhaal aan de hand van de plaatjes nog pakkender.

Een vader was op school gekomen en had de hoofdmeester beentje gelicht wegens een verschil van opvatting over de juiste aanpak van zijn lieveling in een praktijkles. Daarop ontstond een handgemeen, waarop de meester snel de poort liet sluiten, zodat de aanvaller niet kon vluchten voordat de politie zou komen. Daarop was de oom te hulp gekomen, maar hij kon de school niet in, en in machteloze woede was hij op straat gaan schelden en dreigen tot groot vermaak van de omstanders. Hij begon aan de poort te rukken en erop te slaan. Niemand deed open. En zo bleef hem niets anders dan over aan machtsvertoon dan met zijn vuist zwaaien en roepen.
"Jullie Luba zijn allemaal hetzelfde! Je denkt zeker dat je ons de wet kunt voorschrijven! Niet dus! Jullie fufu-eters, je hebt alleen maar fufu in je buik, ik zal je allemaal verpletteren!! Er zal geen steen overeind blijven van je school hier."
En zo liep een conflict om een kledingstuk uit op een dreigende oorlog tussen fufu-eters en chikwange-eters.
Sindsdien zijn alweer drie schooldagen zonder incidenten verlopen......

Zondagmiddag in Kinshasa 2 – Wewa en Pont Gabi

Op weg in de auto op de drukke weg naar onze bestemming is er ruim voldoende gelegenheid om verhalen te vertellen, en wat is er passender als thema dan bijna-dood-ervaringen? Niet die waarover mijn buurvrouw Tineke Verwij een boek heeft gemaakt, maar verkeersongelukken waarbij de verteller op een haar na de dood zou hebben gevonden.
“Mieke, echt waar, er vallen hier in Kinshasa meer doden in het verkeer dan door aids.”
Ik was er al bang voor. Koud tien minuten nadat ik zaterdagavond op mijn logeeradres was afgezet met de auto, is op dat laatste stukje traject dat wij net hadden afgelegd een bus “omgevallen”- 4 doden.
Vanmorgen, terwijl ik vertederd zat te kijken naar twee peutertjes die hand in hand het paadje tegenover ons uitkwamen, vloog een Wewa voorbij, rakelings net niet over een van de kindjes heen. Die jongens op hun motorfietsjes hebben een gat in de markt ontdekt en doen taxivervoer, zigzaggend tussen alle auto’s door en brengen de klant tot in de kleinste zanderige paadjes in achterafbuurtjes.

“Mieke, hier op deze plek, op Pont Ngabi, liet ik bijna het leven, als God het niet verhoed had.” En zo volgt een fraai opgediend bloedstollend verhaal dat (door mij aanzienlijk bekort weergegeven) als volgt gaat:

“Precies hier, er was een kleine opstopping en wij zaten vlak bij een vrachtwagen met een container erop. We hadden al gezien dat de deur achterin bij elke stop een beetje opengedaan werd door een paar jongens die daarbinnen kennelijk wel wat frisse lucht nodig hadden. Als de vrachtwagen weer optrok, trokken ze de deur dicht aan een touw. Maar ineens glipte blijkbaar het touw uit hun handen en de deur sloeg helemaal open, Mieke!! zo tegen het portier hier naast me!! ……Als het geen jeep was geweest, had ik al het glas van de ruit in mijn hoofd gekregen!!! Enfin, in een reflex schoot ik op die jongens af om ze een ongelooflijk pak rammel te geven. Maar toen ik een eerste uithaal zou geven, zag ik dat het net zulke jongens waren als die na schooltijd met onze kinderen thuis komen om te spelen. Toen kon ik ze niet meer slaan.”

Maar wat deden die knulletjes dan achterin die vrachtwagen?
Wel, ze hadden de hele dag helpen lossen op de markt Gambela om een paar franken te verdienen en hadden een lift terug naar huis gevraagd. In de cabine was geen plaats voor hen, en dus moesten ze in die snikhete ruimte achterin, als ze beslist niet nog uren wilden lopen naar huis.

Zondagmiddag in Kinshasa 1. - Sac à blé

Zomaar thuis blijven op een zondagmiddag? Geen sprake van! Arme mensen die geen wagen heben, en ook geen geld voor een vervoersbewijs. Die zijn veroordeeld tot lange uren eindeloze verveling.
Maar wij hebben gelukkig een auto tot onze beschikking, dus...daar gaan we! Richting oost-Kinshasa. Maar wel enkele uren later dan de bedoeling was. De reden  wordt me uitgelegd als we al rijden. De benzinestations leverden vanmorgen geen brandstoffen. De overheid staat hun niet toe de prijs aan de pomp aan te passen aan de inkoopprijs, die al een tijdje is gestegen.
Dit was een van die onverwachte problemen waardoor je plannen hier vaak worden gedwarsboomd. En ook nu weer hoor ik pas wat er aan de hand was, als er al een oplossing is gevonden. En zoals gezegd: we rijden! L. en Z. hebben gezorgd voor een litertje of tien. Niet de moeite waard om er veel woorden aan te wijden. "Gewoon, bij de kadafi's."
O, ik begrijp het al! "Bij Sac à blé?"
Ze knikken,
Ik zie in gedachten de vrolijke snuiter die me gisteren de hand drukte door de omlaag gedraaide ruit van het achterportier. "Goed dat u er bent, Madame Mieke, we zien dat de president zijn baard heeft afgeschoren, omdat hij u verwachtte. Veel netter zo!" 
Als we onder veel gelach doorrijden met onze auto vol vrolijke mensen, hoor ik dat eigenlijk niemand weet waarom hij zo heet: Sac à blé. Of welke verbasterde naam eronder schuil gaat.
Nog minuten lang draaien alle opmerkingen om die ene kwestie: hoe kan iemand toch zo'n vreemde naam dragen, Sac à blé (zak graan)
En zo rijden we opgewekt richting oost-Kinshasa.
(wordt vervolgd)

Tankstation Sac à blé

Vandaag vrijwilligersdag – meer dan het gewone

We zien in onze media allerlei BN-ers in de weer met koffie schenken en voorlezen. De gedachte erachter is: goed voorbeeld doet goed volgen. En: kijk eens hoe leuk het is om vrijwilligerswerk te doen.

Vandaag ga ik de vrijwilligers van ons werk in het zonnetje zetten, dacht ik al bij het opstaan. Pen en papier gepakt om alle namen te noteren…..Ho, moet Marion er nu wel of niet bij?
Waarom niet? Ze draagt geweldig bij tot de gezondheid van ons werk, dus…
Maar is een vrijwilliger niet juist iemand die gratis voor niets taken verricht? Met haar hebben we een contract, dus is een percentage van de fondsen die ze werft voor haar.
Dus niet erbij?
Dat zint me niet. Waarom zou je dat onderscheid maken? Dat iemand tijd en kennis kan inzetten als vrijwilliger, is dankzij het feit dat zijn of haar inkomen al op enige wijze geregeld is.
Dus wel, Marion er ook bij.

Onze partners in Kinshasa en elders in de DRCongo voeren een harde strijd om het bestaan. Niemand bij onze projecten is op enige wijze verzekerd van een toereikend inkomen.
En ook daar is een binnenste schil van mensen met een groot verantwoordelijkheidsgevoel voor de zaak waar ze zich aan hebben verbonden. Die veel meer doen dan het gewone.
Zonder hen zou ook daar al snel de zaak instorten.

Daaromheen is er èn hier èn daar die andere schil, mensen die nu en dan een zetje geven, of een goede raad. En mensen vooral die aanmoedigen. Zij vervullen eveneens een heel belangrijke rol.

Om nog maar te zwijgen van al die mensen in Nederland die hun liefde en steun uitdrukken in donaties. Nu de Nederlandse overheid gigantisch snoeit op ontwikkelingswerk, en zich richt op landen waar met succes zaken gedaan kunnen worden, zullen wij nog meer dan nu afhankelijk worden van donaties van particulieren en bedrijven. Die komen niet allemaal vanzelf naar ons toe.

Onze partners in de DRCongo hebben al in een reeks van jaren laten zien dat zij voor velen een goede toekomst ontsluiten en vragen ons daarbij te helpen. Zij leveren een taaie strijd, van grote menselijke waarde. Het is een voorrecht hen te kennen en te luisteren naar hen.

Vanaf deze plaats een hartelijke groet en hulde voor jullie verantwoordelijkheidsgevoel, Alda en Jaap, Elise, (jammer dat je moest stoppen! ) Rob, Vincent, Dewes en Dinie, Doetie en Jan, Gisela, Harry en Anja, Ada en John, Marijn en Nelleke, Karst en Marco, Lisa en Bert en John, Mindert en Irma, Tjeerd en Johannes, Bas, Roel, Maurien, Marion, Marijke, Tineke.

Vivat Docu Congo, Mikondo, Kinkole, Liboke!

“Wat heb jij een leuke mensen om je heen”, is een opmerking die ik nogal eens hoor.
Inderdaad!

Maar….we hebben mensen erbij nodig, jongeren ook, om straks op hun manier al dit mooie werk voort te zetten.
P.S. 18 juni hopen we elkaar weer allemaal te ontmoeten in de tuinen bij Karst.

Lopend vuurtje

Uit Zweden werd ik erop geattendeerd dat ik eens even uit het raam moest kijken...een van de buurhuizen werd ontruimd en er was een wietkwekerij in aangetroffen.
Het ging als een lopen vuurtje in mijn dorpje en dankzij Facebook en Twitter was ik geheel updated!
Het gaf me een tevreden gevoel dat ik maar weer eens gelijk had gehad! Toen bij mijn buurvrouw keer op keer op onverklaarbare wijze de stoppen en de aardlekschakelaar doorsloegen en meestal ook nog als iedereen al lekker op één oor lag, had ik al zo vaak gezegd: er zit vast in de buurt een wietkwekerij! Zal wel in het huis zijn waar Lidy gewoond heeft, daar is het niet pluis.
Het is dus nu opgeruimd.
Ik heb er geen plaatje van gemaakt, maar juist vandaag werd ik verrast met mooie foto's van Radio Okapi van een actie tegen drugs die met veel tamtam en onder het oog van de media werd gehouden in Kinshasa.
Ook zeer de moeite waard!

http://radiookapi.net/actualite/2011/03/15/kinshasa-3-000-kg-de-drogue-incineres/

Kinshasa: 3 tonnes de drogues incinérées Radio Okapi – RD Congo

Bollen inpakken voor Mikondo.mpg

Vrienden van Mikondo hebben er plezier in om de bollenpakketten klaar te maken die besteld zijn.  Het is een precies werkje.

Remise-Reprise

Een term die ik in Congo al vaak hoorde, reprise-remise, of was het nu remise-reprise?
Het laatste dus!
Maar wat moest ik me erbij voorstellen? Geen idee. Of wel een klein beetje: als iemand aan zijn opvolger in functie de zaken overdraagt, bij voorbeeld een bestuur of een minister aan zijn opvolger, dan wordt gezegd: de remise-reprise vond plaats die en die dag daar en daar.
En kijk eens aan, vandaag op Radio Okapi dit kiekje en het onderschrift: De gauche à droite Abbé Apolinaire Malu Malu et le Pasteur Ngoy Mulunda, en poignet des mains, s’échangeant des documents ce 3/3/2011 lors de la remise et reprise Cei-Ceni. Overdracht aan de voorzitter van de CEI door de voorzitter van de CENI.
Eén foto zegt meer dan 1000 woorden!

Wat ook nog kan, is dat het er niet zo plechtig aan toe gaat, met hoofdkus en handdruk en overhandiging van een symbolisch dossier.
Dat gebeurde bijvoorbeeld toen de vorige president, LDKabila, dus al meer dan tien jaar geleden, besloot om een einde te maken aan de praktijk dat paspoorten werden uitgegeven door de Direction Générale des Migrations, DGM. Dat moest nu voor eens en vooral afgelopen zijn, had hij gedecreteerd, de DGM maakte er een enorme rommel van, het geld dat aanvragers hadden betaald bij de aanvraag was foetsie en dus wilde de Bank geen groen licht geven om het paspoort uit te geven. Er lagen zo al 6.000 dossiers waar geen schot in zat, dus ... voortaan zou het weer gewoon Buitenlandse Zaken zijn (en ambassades) waar je een paspoort moet aanvragen.
Er zou remise-reprise plaatsvinden tussen de DGM en Buitenlandse Zaken.
Op de afgesproken dag echter, ontaardde dat in een zeer onaangename situatie, omdat de DGM het lucratieve zaakje niet uit handen wou geven. Buitenlandse Zaken griste toen maar weg wat ze te pakken konden krijgen en hop....weg ermee.

MAWA ! Palmtakken aan de poort?

 

Vanmorgen kwam onze promotor aan bij het project in Mikondo (Kinshasa), al diep in zorgen om Papa Richard, onze concierge en klaar-over van 73 jaar, die zwaar gewond is en die nu tussen dood en leven verkeert, en zelfs niemand meer herkent, en dan ziet hij aan de poort palmtakken. Wat is er aan de hand? Dan hoort hij het droeve nieuws dat heel hard aankomt: vanmorgen werd bekend dat JOSé Kasa is overleden! Hij was sinds het ongeluk van begin december niet meer op school gezien, en pas nu realiseren we ons dat hij daarbij dus ook slachtoffer was! Alle aandacht was naar de boekhoudster, een leraar en papa Richard gegaan, en twee van die drie zijn inmiddels gelukkig weer gedeeltelijk in staat te werken, maar nu dit!
JOSé was niet zomaar iemand, hij was vanaf het begin altijd bij de hand om een of ander probleem met de schoolbanken of het dak te verhelpen. Hij was het ook die het noodlokaal bedacht en bouwde, en met zoveel andere oplossingen kwam voor de alledaagse maar o zo lastige mankementen op een school die zo intensief wordt gebruikt. Een trouwe man, vriendelijk en met grote inzet voor het welslagen van Projets Mikondo en de school La TULIPE.
En zo zijn we diep bedroefd om zijn heengaan(AWA= verdriet, treuren)
"Bid voor ons en voor zijn familie, omdat we zo geslagen zijn - we hebben kracht nodig om door te gaan"
N.B. Op de foto uiterst rechts, met kaki pantalon: broeder JOSé bij de inauguratie van het nieuwe schoolcomplex, october 2004.

Klein gebaar verbindt noord en zuid

 

Kinshasa met zijn 10 miljoen inwoners en het dorpje Wilhelminaoord in Drenthe verbonden door de goede wil om iets te verbeteren aan de wereld.

In alle huizen in Wilhelminaoord werd een briefje bezorgd met informatie over project Mikondo:

Wij, vrienden van Mikondo, zorgen ervoor dat de allerarmsten van de wijk Mikondo (Kinshasa) gratis prima onderwijs krijgen. Dat is nodig omdat zij anders geen enkele kans op onderwijs hebben. Wij doen dat al vanaf 2001. Per jaar profiteren alleen al tegen de 500 kinderen daarvan. Maar er is nog veel meer. Zie www.mikondo.nl; http//mikondo.hyves.nl; http//twitter.com/mikondolatulipe;
Een aantal jongeren in Wilhelminaoord wil een kerstboomophaalaktie verzorgen, om met de opbrengst ervan deze stichting te ondersteunen.

En zo werden zaterdag 8 januari 2011 in het hele dorp de kerstbomen opgehaald, naar Havelte gebracht en daar afgeleverd bij de gemeente tegen betaling van een Euro per stuk. Totaal €65 op banknummer 9394095!