BBBBBjour of cholera in Kinshasa

Het duizelt me als ik eindelijk een poosje kan bellen met mijn goede vriend in Kinshasa. Een paar dagen lang is het steeds mislukt; alle afspraken per telefoon gingen de mist in. Nu moet de schade even snel ingehaald worden. Hij barst los, voor de verbinding weer wegvalt.

Het leven van alledag hier, Mieke : transport, stroom, water, middelen van bestaan en cholera problemen.
Punt voor punt tovert hij me een tafereel voor ogen. Zoals over zijn moeder, mijn vriendin, en haar zus. Laat ze maar schuiven, die Omaatjes....Ik weet hoe ze elke morgen nog voor 6 uur, de deur uit gaan, naar de Grote Markt, voor inkopen voor het restaurantje. Met de taxi uiteraard, om de afstand en de zware boodschappen. En dan verder tot 21 uur in de avond koken en klanten bedienen.

Mieke, denk je eens in, je vriendin en haar zus, moeten nu lopen naar de Grote Markt, die hele afstand! Dankzij die 5 Chantiers! (hij dempt zijn stem even, deze opmerking was niet bepaald vleiend voor de President) kom je er niet meer door, alles opgebroken, het verkeer volkomen vast, en de taxi chauffeur rekent per uur! Je zit zo al gauw 2 of 3 uur muurvast. Een pandemonium !

Ze lopen dus. Al dat stof, die hitte, die bozige sfeer overal.Leuk begin van de dag! Maar er zijn toch ook...?

Ja, Mieke, inderdaad, er zijn wegen nu klaar. Geasfalteerd, mooi breed.
Mijn vriend somt ze op, met naam en wijk.
Ja, dankzij de 5 Chantiers, maar Mieke, .....pikkiedonker! Geen enkele straatverlichting! En onze Congolese autorijders weten niets van verkeersregels, alleen maar van heel hard rijden. Mieke, ik zweer je, per etmaal worden hier zo wel 20 mensen doodgereden bij het oversteken! Echt!
(hij fluistert nu weer even) : Ik denk dat het verkeer meer doden nog eist dan de cholera.

Ik grijp het laatste woord aan om te vragen naar de Chef du Quartier. Ik ken hem als een wijs man die ons herhaaldelijk goede diensten heeft bewezen. Ik heb gehoord dat hij overleden is deze week. Is hij overleden aan cholera?

Ja, Mieke. Het is om te huilen. we gaan van het ene sterfgeval naar het volgende. Elke keer moet je erheen, elke keer het probleem van de "cotisations"( bijdrage in geld) omdat er geen familie is die de kist en de begrafenis kan betalen, maar zelf heb je ook niets en als je niets bijdraagt, is dat een ernstig gebrek aan solidariteit. Straks moet ik naar M.N., voor de matanga (rouwbijeenkomst - zie foto hierboven)voor onze commandant van politie. Je moet tonen dat je er bent in moeilijke omstandigheden, maar het is wel veel .

Is dat de man aan wie ik afgelopen April ben voorgesteld?
Ja, Mieke, dezelfde! .....
Dat zijn dan al drie mensen binnen de laatste 10 dagen die ik zelf ook ken!
...........
Zo nemen we nog een poosje de stand van zaken door.
Als toetje krijg ik nog een laatste tafereeltje voorgeschoteld.
Weet je, Mieke, het verandert het leven zo! Ergens waar je met veel mensen bij elkaar bent, daar groet je nu alleen nog maar met een knikje in de lucht, en zoveel maal Bonjour als je mensen ziet die je groeten wilt. Bonjour, bonjour, bonjour.
Als het er veel zijn, zeg je nu bbbbbjour!
En je houdt je hand in je zak.
Thuis ga je gauw je handen wassen.