Zondagmiddag in Kinshasa 2 – Wewa en Pont Gabi

Op weg in de auto op de drukke weg naar onze bestemming is er ruim voldoende gelegenheid om verhalen te vertellen, en wat is er passender als thema dan bijna-dood-ervaringen? Niet die waarover mijn buurvrouw Tineke Verwij een boek heeft gemaakt, maar verkeersongelukken waarbij de verteller op een haar na de dood zou hebben gevonden.
“Mieke, echt waar, er vallen hier in Kinshasa meer doden in het verkeer dan door aids.”
Ik was er al bang voor. Koud tien minuten nadat ik zaterdagavond op mijn logeeradres was afgezet met de auto, is op dat laatste stukje traject dat wij net hadden afgelegd een bus “omgevallen”- 4 doden.
Vanmorgen, terwijl ik vertederd zat te kijken naar twee peutertjes die hand in hand het paadje tegenover ons uitkwamen, vloog een Wewa voorbij, rakelings net niet over een van de kindjes heen. Die jongens op hun motorfietsjes hebben een gat in de markt ontdekt en doen taxivervoer, zigzaggend tussen alle auto’s door en brengen de klant tot in de kleinste zanderige paadjes in achterafbuurtjes.

“Mieke, hier op deze plek, op Pont Ngabi, liet ik bijna het leven, als God het niet verhoed had.” En zo volgt een fraai opgediend bloedstollend verhaal dat (door mij aanzienlijk bekort weergegeven) als volgt gaat:

“Precies hier, er was een kleine opstopping en wij zaten vlak bij een vrachtwagen met een container erop. We hadden al gezien dat de deur achterin bij elke stop een beetje opengedaan werd door een paar jongens die daarbinnen kennelijk wel wat frisse lucht nodig hadden. Als de vrachtwagen weer optrok, trokken ze de deur dicht aan een touw. Maar ineens glipte blijkbaar het touw uit hun handen en de deur sloeg helemaal open, Mieke!! zo tegen het portier hier naast me!! ……Als het geen jeep was geweest, had ik al het glas van de ruit in mijn hoofd gekregen!!! Enfin, in een reflex schoot ik op die jongens af om ze een ongelooflijk pak rammel te geven. Maar toen ik een eerste uithaal zou geven, zag ik dat het net zulke jongens waren als die na schooltijd met onze kinderen thuis komen om te spelen. Toen kon ik ze niet meer slaan.”

Maar wat deden die knulletjes dan achterin die vrachtwagen?
Wel, ze hadden de hele dag helpen lossen op de markt Gambela om een paar franken te verdienen en hadden een lift terug naar huis gevraagd. In de cabine was geen plaats voor hen, en dus moesten ze in die snikhete ruimte achterin, als ze beslist niet nog uren wilden lopen naar huis.