Nieuwe media voor het bevorderen van vrijheid

Wat vreselijk toch wat ons nu weer overkwam, en dat terwijl er op mijn bureau een artikel opengeslagen ligt uit Amnesty in Actie van juni 2010.
Titel: Nieuwe Media ingezet voor Mensenrechten.
Een conferentie voor Mensenrechten en Nieuwe Media in Den Haag. Op de agenda: het effect van nieuwe media zoals You Tube, Twitter, en blogs op het bevorderen van vrijheid van meningsuiting.

Nou, het is weer eens raak: denk maar niet aan Congo dan.

Heb je haast met een bericht? Mail het dan vooral niet, als je in Kinshasa zit!
Ik heb het al lang uit ervaring moeten leren, als ik in Kinshasa was.
Zelfs een blog als dit bijwerken was niet bepaald iets om even snel te doen, ook al zijn er diverse internetcafé's als je op je logeeradres weer eens geen stroom hebt.
Telefoon is de enige uitweg, ja, maar dan moet je daar wel een telefoonkaart voor kunnen kopen met voldoende tegoed.
SMS is het beste, en dat wordt er dan ook druk gedaan. Maar dan moet je het kort houden.

Toen ik toch maar weer eens belde gisteren om te horen hoe het in ons project Mikondo ging met de school LA TULIPE (ik moet ook op de kleintjes passen en het bellen naar Kinshasa kost al gauw een kwartier met een tarief dat nergens op de wereld verder zo hoog is!)barstte de bom.
Zaten ze daar almaar uit te kijken naar een reactie van ons op een zeer urgente mail, met bijlagen. En wij wisten van niets!
Ik hoor dat het ging om de muur aan de straatzijde. De kopie van een brandbrief van de overheid.
En dan hoor ik dat er onmiddellijk iets aan de muur moet worden gedaan, zodat die er fraai uitziet als de buitenlanders in de stad komen voor de viering van 50 jaar onafhankelijkheid. Stucwerk en verf moeten vernieuwd worden, op straffe van....

Ik voel me alweer boos worden.
Vraag: maar waarom heb je niet gebeld?
En dan blijkt dat we wel degelijk gebeld hebben met elkaar, en dat zij me vroegen wat onze reactie was op de dingen die ze gestuurd hadden. Maar ik had een vreemd antwoord gegeven. Dat ik er nu te moe voor was om daar op in te gaan. En toen dachten ze: wat een vreemd antwoord, zeker haar ironie.

Ik weet het weer: ik dacht toen: Het gaat over het rapport over het opknappen van de toiletten. Dat ziet er goed uit en ik had het daarom niet verder becommentarieerd, maar doorgemaild aan de belanghebbenden hier. Voor mijn idee was mijn rol daarin al klaar.

Zij hadden het over een urgente mail over de muur aan de straatkant(die ik niet had ontvangen) en ik over een rapport (dat ik al een week of wat terug per mail had ontvangen).
En altijd weer URGENT en altijd weer COMMUNICATIE MISLUKT
Soms ben ik het behoorljk zat!