JUNIOR

 

Junior maakte heet water voor me, Junior deed de afwas, Junior bood aan mijn jurken te strijken, hij was nooit te beroerd om een dienst te verrichten.
"Tot de volgende keer", zei ik toen hij me nog een laatste keer het autoportier voor openhield toen ik naar het vliegveld zou worden gebracht, afgelopen december.

God hebbe zijn ziel. Vier dagen geleden is hij overleden en vanmiddag wordt hij begraven.
Alweer een dode Congolees...

"Zouden er rellen ontstaan bij de begrafenis vanmiddag?" vroeg ik daarnet aan mijn goede vriend E. die me huilend opbelde met het droeve nieuws.
"O ja, zeker, toen ik op het perceel aankwam waar het lijk is opgebaard vandaag, vlakbij ons project, vier huizen ervoor, links, weet je wel, toen werd ik al aangevallen."
In de onthutsende documentaire Cemetary State van Filip de Boeck had ik dat vorige week gezien. Hoe jongeren woedend over de dode leeftijdsgenoot zich meester maken van de kist met het lijk en er een woeste optocht mee maken, waarbij door het draaien en dansen de kist uit hun handen valt en de deksel eraf vliegt. De woede richt zich tegen de ouders en ooms, want het is hun schuld dat de jongen dood is, het is niet normaal, een zo jong iemand, dat moet wel hekserij zijn of vergiftiging, en de familie zoekt een goed heenkomen om het vege lijf te redden. Vele weken later beklaagt de moeder zich tegenover De Boeck erover dat ze niet haar kind kon begraven en dat ze ook zijn graf niet eens kan vinden.
Ik vind het griezelig. Als ze E. aanvallen...!
" Jij hebt hem gedood, jij hebt hem opgegeten, het kan niet anders, zo'n jonge vent kan niet dood gaan! Hij woonde bij jou, dus het is jouw schuld!"
Maar E. is niet van plan zich dat zomaar hardop te laten zeggen straks. Hij heeft een stuk of 20 broers, zegt hij, allemaal van dezelfde leeftijd als Junior, en die zullen wel eens even orde op zaken stellen.
Ik zie het al voor me: dat wordt een enorme vechtpartij zodra de kist in de auto wordt geschoven.
Bizarre wereld.