Ondernemen in Congo

Als iemand weet van de hoed en de rand in Congo, dan toch wel de filmer Thierry Michel!
Op de Belgische TV was zondag een diepgaand interview met hem, geïllustreerd met wat beelden uit zijn eigen geëngageerde documentaires over Congo. Wat jammer dat daar nog niet zoiets bestaat als Uitzending gemist! Wie nu niet gekeken heeft naar Canvas heeft zijn kans gemist.

Op de helft van het gesprek ging het over ondernemen in Congo. Hij zei letterlijk het volgende, en ik vertaal zelf, want in de ondertitels was kortheidshalve nogal wat weggevallen.

"De investeerders die in Congo investeren zijn het slachtoffer van een systeem….als ze een heel interessant contract hebben gesloten, krijgen ze te maken met allerlei verholen belastingen en ongelooflijke administratieve pesterijen (tracasseries). Daarom staan de investeerders elkaar niet te verdringen aan de poort. Ze weten het, naar Congo gaan, dat is je blootstellen aan veel moeilijkheden, omdat de rechtsstaat niet wordt gerespecteerd, ook op economisch terrein niet."

Ik heb nog niet eerder zo helder en in weinig woorden horen uitleggen waardoor er moeilijk dingen van de grond komen.
En wat de zware klus is voor ons hier, om mensen in het verwende Westen toch ervoor warm te krijgen of warm te houden om een steun in de rug te zijn voor wie daarginds het land echt wil opbouwen. Ik denk aan wat we zelf van harte steunen wegens waardevolle resultaten in een reeks van jaren: het visserij project, het project voor resocialisatie van straatkinderen, het project goed onderwijs voor de armen, en dat helaas noodlijdende project voor juridische steun voor vergeten gevangenen, waar we hier moeilijk fondsen voor kunnen vinden.
Ja, Congo is een falende staat en dat voelt de bevolking uur na uur aan den lijve. Maar de Congolezen hebben geen keus. Het is ça ou craquer . Wij wel, wij hebben wel keus: wegkijken of …..

Zo'n volhouder uit solidariteit is Thierry Michel. In 1991 was hij al in Zaïre. Om getuige te zijn van de overgang van een dictatuur naar een democratie. Maar Mobutu bleef aan de macht.
Thierry Michel was er niet altijd welkom, maar hij slaagt erin om films te blijven maken. De jongste film, Katanga Business, schoot in het verkeerde keelgat van Kinshasa, waardoor hij enige tijd persona non grata was, maar kijk, nu krijgt hij op 26 juni in Kinshasa een mooie prijs: de "Prix Présence du Congo" uit handen van de Stichting Présence Congo en de Club Diplomatique van Kinshasa. En dat is nu weer zo typisch Congo! Zo word je bewierookt, zo loop je gevaar in de boeien te worden geslagen, en zo is het weer mooi weer!

Bij de DVD's die van zijn film CONGO RIVER verkocht worden, is een fraai staaltje van tracasseries te zien. Je krijgt een glimp te zien van de moeite en tijd die het kost om vergunningen voor elkaar te krijgen die je nodig hebt om ergens te filmen. Niet zichtbaar is, hoeveel fooien dat kost, trouwens. En als hij dan ergens op een plek komt, met zijn mooie vergunningen, begint het overnieuw, want dan is een datum niet goed, of een stempel te weinig, enz. enz.
En niemand doet zijn best om je te helpen om tot een oplossing te komen. Hoe meer mensen zich ermee bemoeien, hoe groter het probleem wordt gemaakt. - Je moet wel stalen zenuwen hebben! En vastberaden je doel nastreven….